W Paryżu, na murze restauracji U matki Katarzyny na słynnym placu du Tertre, na wzgórzu Montmartre, wisi tablica przypominająca żołnierzy kozackich, którzy w 1814 r. wymykali się na wódkę do pobliskich barów. Ich dowódca stanowczo tego zabraniał. By się napić bez kary, kozacy wołali do restauratorów Быстро, bystro, szybko dawajcie – i tak miała powstać popularna nazwa francuskiego baru: bistro. Żaden słownik lingwistyczny nie potwierdza takiego źródłosłowu, jednak przetrwanie tej legendy jest symptomatyczne. Dwa rosyjskie najazdy (w 1814 i w 1815 r.) oraz jedyna w historii rosyjska okupacja części Francji (1816–18) pozostawiły dwuznaczny ślad w świadomości narodowej. Kapitulacja Paryża 30 marca 1814 r. była dość honorowa: wojska francuskie mogły zachować broń i wybrać sobie drogę odwrotu. Z drugiej strony, los miasta pozostawiono łaskawości cara Rosji i króla Prus, którzy na Polach Elizejskich przyjęli defiladę swych oddziałów. Aleksander ogłosił proklamację do Francuzów, w której się przedstawił jako ich przyjaciel, jedynie Napoleon był dlań wrogiem. Pamiętajmy też, że niemała liczba oficerów francuskiego pochodzenia służyła carowi. Taka też musiała być linia podziału – duma narodowa rojalistów i ofiar rewolucji mogła cierpieć na widok kozaków i kałmuków w stolicy, jednak liczono przecież na kariery i majątki z łaski powracających Burbonów. Z kolei przysięgli bonapartyści organizowali prowokacje, by wyciągać rosyjskich oficerów na pojedynki; aż setka Rosjan miała w nich polec. Rosjanie budzili ciekawość, ale przeważnie uważano ich za barbarzyńców, o czym świadczy choćby złośliwy tytuł pracy Galiny Kabakowej o wizerunku kozaka we Francji w XIX w.: „Mangeur de chandelles” (dosł. zjadacz świec). Chateaubriand, pisarz i dyplomata, w głośnych „Pamiętnikach zza grobu” wyrażał się o pierwszej inwazji bardzo pochlebnie, jako o bezprzykładnej w annałach: „porządek, pokój i umiarkowanie panują wszędzie, otwierają się sklepiki, żołnierzy rosyjskich, chłopów na sześć stóp wysokich, prowadzą naśmiewające się z nich francuskie urwisy, niczym lalki