Buty. Cesarz przywiązywał wielkie znaczenie do szybkości przerzucania dużych mas wojska, buty piechurów musiały więc być w przyzwoitym stanie. Zwracał na to większą uwagę niż na zaopatrzenie armii w żywność czy też na organizację służby zdrowia. Wykonane były z grubej bydlęcej albo świńskiej skóry, podbite mocnymi gwoździami. Nie było różnicy między butem na nogę prawą i lewą. Przyjmowano, że dobra para obuwia winna wystarczyć do przejścia 1000 km. W celu zapewnienia armii odpowiedniego zasięgu działania cesarz starał się, aby jego żołnierze mieli trzy pary butów: jedną na nogach, a dwie w tornistrze.
To artykuł, do którego dostęp mają nasi cyfrowi prenumeratorzy
Chcesz czytać dalej ten tekst?
Chcesz mieć nieograniczony dostęp do wszystkich płatnych artykułów na Polityka.pl i innych korzyści?
Wypróbuj za 1 zł