Z ROSJANAMI. Już we wrześniu 1862 r. wysłannicy KCN zawarli z Aleksandrem Hercenem i Michałem Bakuninem porozumienie o współdziałaniu w czasie powstania, co potwierdził układ z organizacją Ziemla i Wola z 5 grudnia 1862 r., który miał charakter konwencji sojuszniczej Tajemnego Państwa Polskiego z Komitetem Wolnej Rosji. Obie strony zdawały sobie sprawę, iż szanse na wywołanie rewolucji w Rosji są znikome, tym niemniej chciano utworzyć przy boku wojsk powstańczych rosyjską drużynę, zbrojny oddział Wolnej Rosji, o czym marzył zwłaszcza Bakunin. Były to projekty szlachetne, lecz niewykonalne. Porozumienie zaowocowało natomiast prowadzoną z wielkim zaangażowaniem przez Hercena i Mikołaja Ogariowa (redaktora w wydawanym przez Hercena piśmie „Kołokoł”) „akcją propagandową: w płomiennych odezwach kolportowanych w Królestwie i na Litwie wzywano oficerów rosyjskich do solidarności z Polakami i przechodzenia na stronę powstańców.
Z WŁOCHAMI I WĘGRAMI. Po wybuchu powstania RN zawarł kilka porozumień z przywódcami rewolucyjnych kół włoskich i węgierskich. Republikanie włoscy skupieni przy Giuseppem Garibaldim oraz Giuseppem Mazzinim liczyli, iż polskie powstanie rozpali nową wiosnę narodów skierowaną przeciw Austrii. (Takie nadzieje mieli zresztą także Karol Marks i Fryderyk Engels). Garibaldi w odezwie do ludów Europy (15 lutego), a Mazzini zwracając się do Włochów (26 lutego), wezwali do udzielenia Polsce pomocy, do spłacenia długu wdzięczności zaciągniętego wobec Polaków w 1848–49 i w 1860 r. Ostrzegali RN przed złudzeniami co do mocarstw i zachęcali do akcji przeciw Austrii. Garibaldi proponował sformowanie legionu włoskiego, snuł dość fantastyczne pomysły o polsko-włoskiej ekspedycji dla zaatakowania Odessy.