Z kilkunastu świąt żydowskiego roku kalendarzowego, do najważniejszych należy obchodzone w miesiącu tiszri (wrzesień-październik) Rosz ha-Szana (hebr. początek roku). Zgodnie z tradycją jest to dzień osądzania przez Najwyższego ludzkich uczynków w minionym roku; ludzi dobrych zapisuje się do Księgi Życia, złych – do Księgi Śmierci, a wyrok na pozostałych zawiesza się na 10 dni. Jest to czas skruchy i pokuty, kończący się świętem Jom Kippur (hebr. dzień pojednania) – najbardziej uroczystym i najważniejszym. W przededniu Żydzi zwracają się w geście pojednania do wszystkich, z którymi poróżnili się w minionym roku. Starają się też wynagrodzić wyrządzone krzywdy. Ścisły post (łącznie z zakazem picia) obowiązuje od zachodu słońca dnia poprzedniego do zachodu w Jom Kippur. Należy także zrezygnować z wszelkich cielesnych przyjemności: mycia, noszenia skórzanego obuwia, stosunków seksualnych, namaszczania ciała. Głównym elementem modłów w synagodze jest wyznanie Bogu grzechów. Wierni odziani są w białe szaty na znak czystości i pokory. W miesiącu adar (luty-marzec) obchodzone jest Purim (od hebr. pur – los), Święto Losów, upamiętniające ocalenie Żydów od prześladowań z rąk Hamana, ministra perskiego króla. Po modłach w synagodze zasiada się do świątecznego posiłku. Podawane są specjalne trójkątne ciasteczka, nadziewane suszonymi owocami, orzechami, serem lub makiem z miodem, można też pofolgować sobie w piciu. Rozdaje się prezenty i jałmużnę, a dzieci dostają tym razem purimowe pieniądze. Urządza się widowiska, maskarady i tańce. Kilka dni po Jom Kippur rozpoczyna się radosne Sukot (hebr. namioty) – Święto Szałasów, zwane też Świętem Kuczek. Przypada jesienią, tuż po zebraniu plonów z pól, sadów i winnic. Charakteryzuje je radość z urodzaju i modlitwy o dorodne plony w przyszłym roku. W czasie trwających 7 dni obchodów biesiaduje się i nocuje w specjalnie wybudowanych szałasach, mających przypominać wędrówkę Ludu Wybranego przez pustynię i sprawowaną nad nim boską opiekę. Sporządzany na tę okazję świąteczny bukiet (gałązki palmy, mirtu, wierzby i odmiany cytryny, zw. etrog) używany jest w czasie ceremonii w bożnicy i procesji. Nocą 14 dnia miesiąca nisan (marzec-kwiecień) rozpoczyna się najstarsze święto żydowskie – Pesach (hebr. przejście). Obchodzone jest na cześć oszczędzenia domów żydowskich w czasie jednej z plag egipskich – śmierci pierworodnych. Trwające 7 dni święto poprzedzone jest szukaniem i usuwaniem z domu zakwasu, tj. wszelkich produktów zbożowych powstałych na bazie fermentacji. Spożywa się wyłącznie chleb niekwaszony, czyli macę. Integralnym elementem jest uroczysta wieczerza pierwszego dnia Pesach, zw. sederem (hebr. uporządkowanie). Podlega ona ścisłym regułom, a wszystkie potrawy mają znaczenie symboliczne. W każdym, nawet najbiedniejszym domu na stole musi znaleźć się maca i wino. Podaje się trzy mace i umieszcza w centralnej części stołu jedna nad drugą. Pan domu łamie środkową macę i część chowa. Kawałek ten starają się odnaleźć dzieci, aby otrzymać słodycze i prezenty. Na specjalnych naczyniach po