Żydzi zachowali swoją odrębność kulturową. Przyczyniło się do tego wiele czynników, takich jak odmienny status prawny i rozbudowany system samorządu żydowskiego, a zwłaszcza religia, która odgrywała zasadniczą rolę w integracji wszystkich ówczesnych społeczności.
Złoty wiek. Wielowyznaniowa Rzeczpospolita jest ukazywana jako państwo tolerancji religijnej. Twierdzenie to można uznać za pewne nadużycie, zważywszy na liczne konflikty i prześladowania o podłożu wyznaniowym. Dotknęły one zarówno znajdujące się w opozycji do Kościoła katolickiego odłamy chrześcijaństwa, prawosławie i różne nurty ruchu reformacyjnego, jak również wyznawców judaizmu. Przykładem są chociażby oskarżenia o mord rytualny czy prawo de non tolerandis Iudaeis (zakaz osiedlania się), które zmuszało Żydów do opuszczenia dotychczasowych miejsc zamieszkania, np.
Pomocnik Historyczny
„Historia Żydów polskich”
(100070) z dnia 01.04.2013;
Polin;
s. 29