Kabała (hebr. kabala – otrzymanie, przekaz) – mistyczno-ezoteryczny nurt w judaizmie, który rozwinął się w system teozoficzno-filozoficzny. Narodził się w starożytności wśród żydowskich grup mistycznych, zgłębiających istotę stworzenia świata i objawienia. W II lub III w. n.e. powstała w Aleksandrii „Sefer Jecira” (Księga Stworzenia) – traktat o fundamentalnym znaczeniu dla rozwoju myśli kabalistycznej. Zawarta jest w nim koncepcja stworzenia i funkcjonowania świata przy pomocy 10 sefirot – emanacji Boga, i przekonanie o ukrytej roli liter alfabetu hebrajskiego, którym przypisywano określone znaczenie w skomplikowanej strukturze świata.
„Sefer ha-Zohar” (Księga Blasku), napisana pod koniec XIII w. w Hiszpanii, to do dziś podstawowe dzieło kabalistyczne (2400 stron). Główna jego część, stanowiąca komentarz do Tory, powstała po aramejsku. Bóg ukazany jest w niej jako byt nieskończony, niepoznawalny oraz doskonały, a przybliżyć się do niego można jedynie przez próbę wniknięcia w ukryty sens wersetów biblijnych. Pomóc miała w tym gematria, czyli przekształcanie słów w wartości liczbowe poprzez przypisane z góry liczby dla każdej litery alfabetu hebrajskiego, szukanie podobnych słów/liczb i odkrywanie tajemnych znaczeń. Kabaliści wierzyli, że odpowiednie posługiwanie się słowem może doprowadzić do zmian w świecie zewnętrznym, głównie przez permutacje imienia Boga – Jahwe (JHWH). Niektórzy praktycy uprawiali rodzaj białej magii, próbując stworzyć golema.
Zawarte w kabale elementy magii i symbolizmu spowodowały z czasem dewaluację tego pojęcia. Współcześnie czerpią z niej różne ruchy spirytualne, okultystyczne i kulturowe, np.