Kabała (hebr. kabala – otrzymanie, przekaz) – mistyczno-ezoteryczny nurt w judaizmie, który rozwinął się w system teozoficzno-filozoficzny. Narodził się w starożytności wśród żydowskich grup mistycznych, zgłębiających istotę stworzenia świata i objawienia. W II lub III w. n.e. powstała w Aleksandrii „Sefer Jecira” (Księga Stworzenia) – traktat o fundamentalnym znaczeniu dla rozwoju myśli kabalistycznej. Zawarta jest w nim koncepcja stworzenia i funkcjonowania świata przy pomocy 10 sefirot – emanacji Boga, i przekonanie o ukrytej roli liter alfabetu hebrajskiego, którym przypisywano określone znaczenie w skomplikowanej strukturze świata.
Pomocnik Historyczny
„Historia Żydów polskich”
(100070) z dnia 01.04.2013;
Polin;
s. 45
