Artur Szyk (1894–1951) pochodził z zamożnej rodziny łódzkich fabrykantów tekstylnych. Dzięki temu stać go było na studia plastyczne w Krakowie i Paryżu. Życie miał burzliwe i twórcze. Uważał się za artystę polskiego i żydowskiego zarazem. Jego matka i brat zginęli w czasie Holocaustu. Dziś pamięć o dorobku Szyka kultywuje w USA, gdzie zmarł, towarzystwo jego imienia w Kalifornii, a w Polsce, skąd z żoną wyjechał ostatecznie w 1937 r., Stradomskie Centrum Dialogu w Krakowie, którego mentorem jest lekarz i społecznik prof. Aleksander B. Skotnicki.
Szyk był niezwykle zręcznym i pracowitym ilustratorem, miniaturzystą, grafikiem oraz karykaturzystą politycznym. Podczas wojny z Hitlerem rysował na zamówienie wydziałów antyfaszystowskiej propagandy polskich i amerykańskich sił zbrojnych. Już podczas wojny z bolszewikami w 1920 r., na którą się zaciągnął jako ochotnik, służył odrodzonej Polsce rysunkami antybolszewickimi. Podczas drugiej wojny światowej mieszkał i pracował w Stanach Zjednoczonych, gdzie prasa chętnie publikowała jego żywe w formie i treści rysunki i ilustracje, nawiązujące z jednej strony do estetyki iluminatorskiej, a z drugiej poniekąd do komiksu. Szyk zdobył sławę, wystawiał w muzeach i galeriach, komplementowała go żona prezydenta Franklina Roosevelta. Pierwsza dama nazywała Szyka „armią w jednej osobie”, w uznaniu jego walki z nazizmem narzędziami grafika. Dziękowały mu polskie władze na uchodźstwie.
Z bardzo obfitego dorobku artystycznego Artura Szyka szczególne wrażenie robi (wznowione w 2012 r.