Państwo, które powstało po upadku Wielkiej Wojny oficjalnie nosiło nazwę Rzeszy Niemieckiej (Deutsches Reich). Republika Weimarska było określeniem potocznym, nieoficjalnym. (W Weimarze obradowało zgromadzenie narodowe, uchwalające konstytucję; wybrano – symbolicznie – miasteczko rozsławione przez Goethego i Schillera). Mimo podkreślenia w obiegowej nazwie republikańskiego charakteru, w oficjalnej zachowano odwołania historyczne. Rzesza (Reich) to tradycyjne określenie państwa niemieckiego dla podkreślenia jedności niemieckich regionów lub państw regionalnych. Republika Weimarska zachowała charakter federacyjny (z podziałem na kraje mające własne parlamenty; tę federacyjność zniósł Hitler). W tym sensie była kontynuatorką Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego (962–1806) i Cesarstwa Niemieckiego (1871–1918). Potocznie to pierwsze zwano I Rzeszą (Erstes Reich) lub Starą Rzeszą (Altreich), drugie – II Rzeszą (Zweites Reich).
Przeciwnicy republiki, jako tworu wersalskiego, chcieli odbudowy prawdziwej – w ich oczach – Rzeszy. Dobitnym tego przykładem była np. książka Arthura Moellera van den Brucka z 1923 r. pod tytułem „III Rzesza”, w której otwarcie nawoływał do obalenia rządów Weimaru. Zaraz po objęciu władzy Hitler rozpoczął tworzenie państwa, które miało być skierowane zarazem ku przyszłości, jak i przeszłości. Przyszłość – to zdobycie Lebensraum (przestrzeni życiowej) dla rasy panów. Przeszłość – to odwołanie do imperialnej świetności i wielkości. To w Poczdamie, w kościele garnizonowym przy grobach Fryderyka Wilhelma I i jego syna, Fryderyka II Wielkiego, rodziła się hitlerowska Rzesza (tzw.