Martin Bormann (1900–45). Kierownik partyjnej kancelarii Hitlera. Od 1933 r. szef sztabu Rudolfa Hessa. Dzięki pracowitości i talentom organizacyjnym stał się po kilku latach faktycznym szefem kancelarii NSDAP. Po locie Hessa do Wielkiej Brytanii (1941) szara eminencja u boku Hitlera. Tytułował się sekretarzem führera. Mimo to pozostał raczej biurokratą niż politykiem. Po samobójstwie Hitlera próbował wydostać się z Berlina. Przez wiele lat uchodził za zaginionego (w Norymberdze skazany zaocznie na karę śmierci). W 1973 r. został oficjalnie uznany za zmarłego, na podstawie oględzin jego domniemanego szkieletu wykopanego na terenie Berlina Zachodniego (na uzębieniu stwierdzono pozostałości cyjanku).
Wilhelm Canaris (1887–1945). Szef wywiadu wojskowego (Abwehry). Na stanowisku tym od 1938 r. Konkurował z podlegającą Himmlerowi Służbą Bezpieczeństwa (SD). Związał się z konserwatywną opozycją antyhitlerowską. W lutym 1944 r. został zwolniony, a Abwehrę podporządkowano SS. W lipcu, po nieudanym zamachu na Hitlera, aresztowany, następnie osadzony w obozie koncentracyjnym Flossenbürg. W kwietniu 1945 r. powieszony. Wokół roli, jaką odgrywał w okresie III Rzeszy, utrzymują się poważne kontrowersje.
Walther Darré (1895–1953). Ideolog polityki agrarnej. W kilku książkach rozwinął nazistowską koncepcję ziemi i krwi (Blut und Boden), w której centralne znaczenie miało czyste rasowo chłopstwo niemieckie. Kierował partyjnymi urzędami zajmującymi się zagadnieniami wsi. Po dojściu NSDAP do władzy, z oficjalnym tytułem wodza chłopów był ministrem wyżywienia i rolnictwa oraz stał na czele organizacji Stan Żywicieli Rzeszy, w którą połączono wszystkie wcześniej działające organizacje rolne.