Trzecia Rzesza często swoje symbole czerpała z tradycji starożytnego Rzymu. Tak było z pozdrowieniem nazistowskim, które naśladowało sposób powitania cesarza rzymskiego. Witano się poprzez uniesienie w górę prawego ramienia z dłonią zwróconą ku dołowi. Najpierw w ten sposób pozdrawiały się młodzieżówki, dodając okrzyk „Heil” (co można tłumaczyć jako uzdrowienie bądź pozdrowienie).
Pierwszy raz Adolf Hitler spotkał się z tego typu powitaniem w 1921 r. w Brnie. Dowiedział się potem, że Niemcy w średniowieczu też witali się okrzykiem „Heil”, a więc – uznał – jest to czysto germańskie pozdrowienie, które powinno się pielęgnować. W Trzeciej Rzeszy wołano „Heil Hitler”, a w obecności wodza „Heil führer”.
Od 1933 r. niemieckie pozdrowienie było obowiązkowe dla państwowych urzędników, mimo to obywatele uważali za stosowne także witać się w ten sposób. Nieraz, gdy ktoś inaczej pozdrowił się w sklepie czy w barze, nie był obsługiwany. Każde niewyraźne wykrzyknienie „Heil Hitler” bądź niedbale uniesione ramię było uznawane za lekceważenie Rzeszy. Oczywiście dotyczyło to tylko Niemców. Więźniowie bądź przedstawiciele innych narodów mieli wręcz zakaz przybierania tej postawy.
Narodowego okrzyku „Heil Hitler” z odpowiednią gestykulacją uczono od najmłodszych lat. Dzieci w szkole zaczynały i kończyły lekcje od pozdrowienia führera, a w elementarzach pojawiały się obrazki utrwalające to zachowanie. Najwięksi fanatycy nazistowscy, by podczas długich ceremonii bądź przemówień Hitlera móc na baczność stać przez cały czas z uniesionym wysoko ramieniem, swój dzień rozpoczynali od treningu.