1916, trzeci rok wojny
Rzeź okopowa – akt II. Verdun. Niemiecki głównodowodzący gen. Falkenhayn uważał, że dalsze pchanie się do Rosji nie ma sensu. Rosjanie mogliby się nadal wycofywać, jak podczas inwazji Napoleona, a siły Państw Centralnych musiałyby relatywnie słabnąć wraz z wydłużaniem się frontu. Falkenhayn chciał rozstrzygnąć wojnę na zachodzie, bo tylko pokonanie Francji dawało natychmiastową wygraną.
Niemcy za cel ofensywy wybrali Verdun, licząc, że Francuzi będą bronić tego miasta do końca ze względu na jego znaczenie w historii Francji. Falkenhayn chciał bitwy na wyniszczenie. Ofensywa miała na celu zajęcie wzgórz wokół Verdun i zmuszenie Francuzów do kontrnatarć. Armia francuska musiałaby nacierać z terenu z trzech stron przestrzeliwanego artylerią niemiecką. „Naród jedynaków” miał nie wytrzymać strat zadawanych przez Niemców. Myślenie to nie było pozbawione podstaw, o czym zaświadczą bunty w armii francuskiej w 1917 r.
Ofensywa niemiecka rozpoczęła się 21 lutego. Tak jak przewidział Falkenhayn, armia francuska podjęła rękawicę i rozpoczął się cykl ofensyw i kontrofensyw obu stron. Jednak rosnące umiejętności Francuzów spowodowały, że poziom ich strat, mimo że wysoki, nie był jednak tak katastrofalny, jak chcieliby Niemcy. Bitwa trwała z przerwami do grudnia 1916 r. Straty francuskie ocenia się na 377 tys. żołnierzy (w tym 163 tys. zabitych i zaginionych), a niemieckie – na 327 tys. (143 tys. zabitych i zaginionych).
Ofensywa Brusiłowa. Jeszcze w grudniu 1915 r. w Chantilly Rosja, Włochy, Francja i Wielka Brytania podjęły decyzję o skoordynowanej akcji przeciw Państwom Centralnym latem 1916 r. Miało to uniemożliwić Niemcom i Austriakom przerzucanie sił pomiędzy frontami.