Wielka Brytania: mieszanka kultur i narodowości

W kwestii imigracji z kolonii Wielka Brytania zajmowała po II wojnie światowej skrajne postawy. Do 1962 r. każdy mieszkaniec państw Commonwealthu mógł przyjechać do Wielkiej Brytanii bez przeszkód; chodziło o tanią siłę roboczą. Gdy jednak w 1961 r. liczba imigrantów przekroczyła 130 tys., główne siły polityczne zaczęły licytować się w postulatach wprowadzenia ograniczeń. W 1968 r. prominentny polityk Partii Konserwatywnej Enoch Powell w głośnym przemówieniu ostrzegał przed rosnącą imigracją do Wielkiej Brytanii ludzi, którzy nie chcą się integrować.

Pomimo utrudnień dla imigracji w latach 1962–91 z krajów Brytyjskiej Wspólnoty Narodów napłynęło do Wielkiej Brytanii ponad 2,6 mln osób, z tego najwięcej, bo 1,2 mln, z Indii, Pakistanu i Bangladeszu. Władze brytyjskie uczyniły też humanitarny gest, przyjmując w 1972 r. 30 tys. Azjatów wypędzonych przez Idi Amina z Ugandy. Krajobraz Londynu i większych miast uległ zmianie. Pojawiły się sklepy i restauracje etniczne zakładane przez imigrantów z różnych części byłego imperium. Londyn z lat pięćdziesiątych był białym miastem, dzisiaj jest kosmopolityczną stolicą.

Niezależnie od skali starć w Brixton w 1981 i 1985 r., w dużej mierze o podłożu chuligańskim, wywołanych przez ludność pochodzącą z Karaibów, przepowiednie Powella o „rzece krwi”, którą Wielka Brytania może spłynąć za sprawą imigrantów z kolonii, były dalekie od spełnienia. Największe zagrożenie wewnętrzne wynikało z konfliktu pomiędzy katolikami i protestantami w Irlandii Północnej, stanowiącego pokłosie podboju Irlandii przez Anglików, a następnie podziału tej wyspy w 1921 r.