Wojna o Galicję Wschodnią. Przybycie na front ukraiński wojny z bolszewicką Rosją tzw. błękitnej armii umożliwiło rozpoczęcie 14 maja 1919 r. dowodzonej przez gen. Józefa Hallera ofensywy. Do tego momentu sytuacja przedstawiała się następująco:
Pierwszy konflikt rozpalił się jeszcze w ostatnich dniach Wielkiej Wojny. 1 listopada 1918 r. wybuchły walki polsko-ukraińskie we Lwowie, które rozlały się na całą Galicję Wschodnią. Od 18 października istniała we Lwowie kierowana przez Eugeniusza Petruszewicza Ukraińska Rada Narodowa, która proklamowała utworzenie Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej (ZURL) obejmującej całą Galicję Wschodnią, Łemkowszczyznę, północnozachodnią Bukowinę oraz Ruś Zakarpacką. Państwo ukraińskie domagało się swoich przedstawicieli na konferencji pokojowej, lecz nic z tego nie wyszło. Nie udało się też ZURL zrealizować postulatów terytorialnych. Bukowinę opanowali Rumuni, a Ruś Zakarpacka stała się częścią Węgier. Udało się natomiast opanować Galicję Wschodnią, poza Lwowem, w którym trwały walki.
Ukraińcy mieli ciche poparcie Wiednia, który był zainteresowany powstaniem przyjaznego mu państwa ukraińskiego. Sztab Generalny zadbał o to, aby na tym terenie rozlokować oddziały o przewadze Ukraińców. Sukcesy ukraińskie były jednak krótkotrwałe. Z Krakowa wyruszyła odsiecz. Opanowano Przemyśl, a następnie ruszono na Lwów, zdobywając kontrolę nad jedyną linią kolejową łączącą stolicę Galicji z ziemiami polskimi. 22 listopada po dwudniowych, bardzo krwawych walkach (z licznym udziałem polskiej młodzieży, tzw. orląt lwowskich) oddziały ukraińskie zostały zmuszone do wycofania się ze Lwowa, ale militarny konflikt trwał nadal.