Przejdź do treści
Reklama
Reklama
Pomocnik Historyczny

Inkwizycja w starciu z herezją

Inkwizycja – czarna legenda i rzeczywistość

Skazani wyznawcy nauk Amalryka z Bène płoną na stosie w obecności króla Francji Filipa II Augusta; ilustracja z XV w. Skazani wyznawcy nauk Amalryka z Bène płoną na stosie w obecności króla Francji Filipa II Augusta; ilustracja z XV w. Photo 12/UIG / Getty Images
Średniowieczny system inkwizycyjny wprowadził w życie nie tylko procedury prawne i mechanizm represji wobec odstępców od wiary, ale też stworzył zestaw wyobrażeń i symboli, swoistą inkwizycyjną mentalność, która w różnych okresach służyła uzasadnieniu przemocy religijnej.
Heretyk lollard odbywa pokutę publiczną; trzyma wiązkę drewna i świecę; drzeworyt z książki Johna Foxe’a „Acts and Monuments”, 1583 r.AN Heretyk lollard odbywa pokutę publiczną; trzyma wiązkę drewna i świecę; drzeworyt z książki Johna Foxe’a „Acts and Monuments”, 1583 r.

Obrazy inkwizycji. Inkwizycja jest powszechnie postrzegana jako szczególnie ciemna karta w dziejach Kościoła. Stanowi jedno z najbardziej trwałych wyobrażeń na temat średniowiecza – epoki, w której Kościół sprawował rząd dusz, narzucał swoje normy w sferze wierzeń i obyczajów, bezwzględnie się rozprawiał z niepokornymi. Pomimo wielu badań i popularyzatorskich prac taki obraz nie uległ zasadniczej zmianie. W filmach i powieściach literackich inkwizycję łączy się z torturami, stosami, śmiercią niewinnych ofiar. Inkwizytor, zwykle noszący dominikański habit, jest przedstawiany jako bezlitosny oprawca i zadufany w sobie fanatyk.

W taki sposób inkwizycję postrzega np. Andrzej Sapkowski, dla którego jest ona „symbolem określonych działań – palenia, torturowania, trzymania za mordę, zwalczania postępu”. Najbardziej bodaj znanym literackim obrazem inkwizytora pozostaje Wielki Inkwizytor z powieści „Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego. Utożsamiony z Tomásem Torquemadą, generalnym inkwizytorem Aragonii i Kastylii, jawi się jako ascetyczny mnich, a zarazem bezwzględny sędzia. Spotkanie Wielkiego Inkwizytora z Chrystusem, który ponownie przyszedł na świat, obnaża hipokryzję dominikańskiego sędziego, który nawet Boga-Człowieka skazałby na śmierć. Przesłuchanie Jezusa ma formę monologu zaślepionego władzą tyrana, którego furia kontrastuje ze spokojem milczącego więźnia. Odmalowany piórem Dostojewskiego obraz z dużą psychologiczną wnikliwością oddaje procedurę procesów o herezję, w której istotnie inkwizytor miał całkowitą kontrolę nad przebiegiem procesu, określał jego formę.

Pomocnik Historyczny „Ziemskie dzieje Kościoła” (100101) z dnia 17.11.2015; Z dziejów chrześcijaństwa i Kościoła; s. 94
Oryginalny tytuł tekstu: "Inkwizycja w starciu z herezją"
Reklama