Bezstronna ocena pontyfikatu Jana Pawła II wydaje się trudna, czasem wręcz niemożliwa do przeprowadzenia. Wszystkie bowiem tego rodzaju próby muszą odzwierciedlać ideologiczne podziały współczesnego świata, w Polsce ostatnio nawet bardziej skrajne niż gdzie indziej.
Między skrajnościami. Z jednej strony apoteoza i uwielbienie dla papieża ogłoszonego świętym w stosunkowo krótkim czasie po śmierci, postawa triumfalizmu i odrzucenie wszelkiej krytyki Kościoła jako próby wykorzenienia wiary religijnej. Z drugiej ofensywa świata laickiego: zakwestionowanie tradycyjnej moralności, zwłaszcza w sferze życia rodzinnego, odrzucenie głoszonego ex cathedra nauczania wobec takich zjawisk jak przerywanie ciąży i sztuczne zapłodnienie, akcentowanie – często przesadne – objawów zepsucia w samym Kościele.
