Wysokiego rodu. Oda (ok. 955–1023) należała do jednego z najbardziej zasłużonych rodów w Niemczech. Badania genealogiczne prowadzone przez historyk Danutę Borawską dowiodły, że grafowie z Haldensleben – z których się wywodziła – byli bezpośrednimi spadkobiercami saksońskich Billungów (skoligaconych z cesarskim rodem Ludolfingów/Ottonów). Wujem Ody był więc słynny banita Wichman, z którym Mieszko I toczył niełatwe wojny i którego w 967 r. zabili piastowscy żołnierze. Przede wszystkim jednak była ona bliską krewniaczką Gerona: cesarskiego legata, w którego rękach przez długie dekady znajdowało się całe wschodnie pogranicze Niemiec.
Wrogowie Słowian. Billungowie byli znani z bezwzględnej polityki względem Słowian. Geron zasłynął wymordowaniem w 939 r. trzydziestu słowiańskich wodzów, których zaprosił na negocjacje i którym sam zagwarantował bezpieczeństwo. Paręnaście lat później za jego radą Niemcy ścięli głowy 700 słowiańskim jeńcom, by skłonić starszyzny plemion do większej uległości. Po śmierci Gerona jego politykę kontynuował m.in. Teodoryk (Dytryk) z Haldensleben – ojciec Ody i zwierzchnik tzw. Marchii Północnej. Zachowały się relacje, w świetle których Teodoryk dopuszczał się jawnych oszustw w relacjach ze Słowianami, a ich wodzów nazywał psami. Kilka źródeł potwierdza, że jego rządy na wschodzie cechowała bezwzględność.
Wolta. Teodoryk stronił od wszelkiej bliskości ze Słowianami, a jednak w 980 r. zgodził się wydać swoją najstarszą córkę za jednego z ich przywódców – i to neofitę, który dopiero przed 15 laty przyjął chrześcijaństwo.