Głagolica i cyrylica. Twórcą alfabetu słowiańskiego był Konstantyn (Cyryl), grecki misjonarz, sprowadzony do państwa wielkomorawskiego. Ok. 863 r. opracował on tzw. głagolicę, aby przetłumaczyć na język słowiański główne księgi liturgiczne Kościoła rzymskiego. Jego działania nie wszystkim się podobały. Przeciwnicy oskarżali go o herezję i stwierdzali: „Człowiecze, powiedz nam, jak mogłeś teraz stworzyć dla Słowian pismo i uczysz go, czego nikt inny pierwej nie wynalazł. (…) My zaś wiemy tylko o trzech językach, którymi przystoi w piśmie Boga chwalić: hebrajskim, greckim i łacińskim”. Konstanty odpowiadał im: „Czyż deszcz od Boga nie pada na wszystkich równo? A słońce nie tak samo na wszystkich świeci? Czyż nie dychamy powietrzem jednakowo? Jakżeż się nie wstydzicie uznawać tylko trzy języki, a wszystkim innym ludom i językom kazać być ślepymi i głuchymi?”.
Po śmierci Konstantyna/Cyryla w 869 r. misję wśród Słowian kontynuował jego brat Metody. Początkowo papież wziął ich stronę i zezwolił na głoszenie słowa Bożego w języku słowiańskim, stwierdzając jednak, że „przy mszy świętej czytać najpierw ewangelię po łacinie, a potem dopiero po słowiańsku”. Po kilku latach kolejny papież zabronił prowadzenia misji w języku słowiańskim i nakazał Metodemu głoszenie ewangelii tylko w łacinie lub grece. W ten sposób, zaledwie po kilku latach istnienia głagolicy, rozwój rodzimego pisma u zachodnich Słowian został zatrzymany. Uczniowie Konstantyna i Metodego uciekli z Moraw na południe, gdzie – wykorzystując niektóre znaki głagolicy – stworzyli nowy słowiański alfabet: cyrylicę. To właśnie ona stała się urzędowym pismem Słowian południowych, a wkrótce wszystkich Słowian wyznających prawosławie.