Czas honoru, czyli przełom. W zbiorowej wyobraźni cichociemni pojawili się niedawno. W głównym nurcie popkultury wypłynęli wraz ze wzrostem popularności wojennego serialu przygodowego „Czas honoru”, zrealizowanego przez TVP. Emitowany w latach 2008–14 (7 sezonów, 90 odcinków) zdobył rzeszę fanów; przed telewizorami zasiadały 3 mln widzów. „Korzystamy pełnymi garściami z doświadczeń cichociemnych” – zapewniał reżyser Michał Kwieciński. A jednak żyjący spadochroniarze AK zaprotestowali przed zatytułowaniem serialu nazwą ich grupy. Twórcy wydobyli co prawda zapomniane wątki i wpisali się w modę na historię, jednak serial ma niewiele wspólnego z realiami życia i działalności prawdziwych skoczków AK. Widzów przekonała jednak dramatyczna, pełna napięcia i poruszająca fabuła, nie przejęli się rozmijaniem się z realiami historycznymi, brakiem pieczołowitości w szczegółach. Cichociemni stali się modni.
„Czas honoru” to nie tylko serial. To cały konglomerat wydawniczy bazujący na historii czterech młodych dywersantów. Fani mają do wyboru: płyty DVD, płyty z muzyką, czterotomową powieść napisaną przez scenarzystę Jarosława Sokoła, koszulki, torby przypominające chlebaki z lat 40., a także pasy wyglądające jak wojskowe.
Literatura na kolanach. Popularność serialu zaowocowała rozbudowaną twórczością literacką fanów, na którą składają się głównie opowiadania i wiersze. Niewiele mają one wspólnego i z realnymi postaciami dywersantów, i z realiami historycznymi. Skupiają się przede wszystkim na postaciach z serialu telewizyjnego. Odważnych, mężnych, stawiających czoła wyzwaniom.