Alfabet turecki – oparty na alfabecie łacińskim, wprowadzony w 1928 r. na miejsce alfabetu arabskiego. Dodano w nim litery nieznane w innych alfabetach, jak ğ i ı (i bez kropki), literom c, j, y nadano inną wymowę, zaś ç i ş przejęto z innych alfabetów. Liczy więc 28 liter: a, b, c, ç, d, e, f, g, ğ, ı, i, j, k, l, m, n, o, ö, p, r, s, ş, t, u, ü, v, y, z.
Wymowa:
• c jak pol. dż, koca (wielki), wym. kodża;
• ç jak pol. cz, çocuk (dziecko) – czodżuk;
• ğ w otoczeniu samogłosek a, ı, o, u nie wymiawia się, porzedzająca lub następująca samogłoska nieco się wydłuża, dağ (góra) – dâ;
w otoczeniu samogłosek e, i, ö, ü wymawia się jak j, değnek (kij) – dejnek;
• ı jak pol.
Pomocnik Historyczny
„Dzieje Turków”
(100109) z dnia 13.06.2016;
Wstęp;
s. 10