Spotkanie światów. Do granic świata słowiańskiego ludy turkijskie dotarły daleko wcześniej, zanim nadszedł 1414 r., a wraz z nim nawiązanie oficjalnych relacji polsko-osmańskich. Nie można jednoznacznie stwierdzić, od kiedy datują się wpływy tych ludów na kulturę polską. Zjawisko to następowało stopniowo, początkowo za pośrednictwem Słowian wschodnich i południowych, potem także w wyniku kontaktów bezpośrednich. Pierwsze spotkania turkijsko-słowiańskie, najpewniej głównie militarne, miały miejsce w rejonach nadgranicznych przed XIII w., czyli jeszcze przed najazdem mongolskim. W polszczyźnie pierwsze, pośrednie i bezpośrednie, zapożyczenia językowe pojawiły się przed XV w., na dużą skalę wpływ egzotycznego świata na polską kulturę rozpoczął się w XVI w., a z największą siłą wystąpił w drugiej połowie XVII w. Z ludami turkijskimi wojowaliśmy i handlowaliśmy, sąsiadowaliśmy z nimi, mieliśmy (i mamy) ich w swoich granicach. Do zapożyczonych od nich wytworów kultury materialnej możemy zaliczyć militaria, przedmioty służące celom zdobniczym, ubiory, motywy architektoniczne. Wytwory kultury duchowej to zjawiska językowe (słowa, wyrażenia i motywy literackie), tradycje oraz pamięć historyczna i utrwalone w niej stereotypy. Niektóre elementy obcej kultury przejmowaliśmy świadomie, najczęściej w wyniku mody, a inne bezwiednie – gdy adaptowaliśmy to, co było użyteczne.
Język i literatura. Wraz z poznawaniem nowych obiektów czy osób przyjmowano również ich oryginalne nazwy. Niektóre z nich, nadal funkcjonujące w naszym języku, mogą nas zaskoczyć swoim orientalnym pochodzeniem, np.