Tajna operacja. W wyniku porażki greckich komunistów w walce z monarchią Jerzego II (patrz ramka o wojnie domowej) do Polski trafiło blisko 14 tys. osób, w tym 4 tys. dzieci i 2,8 tys. inwalidów. Wśród dorosłych prawie 30 proc. stanowiła ludność cywilna. Przeważali Grecy i Macedończycy, ale niewielką część stanowili także prawosławni Kucowołosi, posługujący się dialektem albańskim Arwanici i muzułmańscy Pomacy. W przeszło 90 proc. była to ludność pochodząca z wiejskich terenów Grecji.
W 1948 r. jako pierwsze przybyły dzieci, przewożone pociągami z obozów dla uchodźców w Rumunii. Trafiły do ośrodków wychowawczych na Dolnym Śląsku: w Międzygórzu, Lądku-Zdroju i Szczawnie-Zdroju. W latach 1949–50 pod polską i rumuńską banderą przywieziono do Polski kilka tysięcy dorosłych. Z portu Dürres w Albanii przez Morze Śródziemne, Gibraltar, kanał La Manche, Cieśniny Duńskie dotarli oni do portów w Gdańsku, Kołobrzegu i Świnoujściu. Całość operacji była tajna, a koordynował ją II Oddział Sztabu Generalnego WP.
Osoby zdrowe i w podeszłym wieku przewieziono pociągami na Dolny Śląsk: do Dusznik-Zdroju, Zgorzelca i Międzygórza. Ranni trafili do Chirurgicznego Szpitala Polowego nr 250, utworzonego specjalnie w tym celu w poniemieckiej bazie hydroplanów w zachodniopomorskim Dziwnowie. Kierujący szpitalem lekarz mjr Władysław Barcikowski po latach tak opisywał widok rannych przybyłych pierwszym transportem: „Dziwni przybysze ubrani byli na pół cywilnie, na pół wojskowo (…).