Uzbrojenie. W powstańczych siłach zbrojnych przeważała piechota składająca się z formacji kosynierskich (na początku w 75–80 proc.) oraz strzeleckich. Kosy bojowe po przekuciu osadzano na sztorc, uzupełniając niekiedy zaostrzonymi ostrzami, a w celu zrzucania kawalerzystów z wierzchowców – bocznymi hakami czy też metalowymi poprzeczkami. Umacniano uchwyt osadzający żeleźce, jak też długi drzewiec. Ta biała broń budziła respekt ze względu na przewyższający karabinowy bagnet zasięg rażenia i siłę pchnięć wraz z cięciami.
Karabinierzy mieli karabiny o gwintowanej lufie, strzelające na odległość 1,2 km. Tyralierzy byli uzbrojeni w karabiny gładkolufowe o donośności 600 m. Szczególnie liczni na Litwie i Białorusi byli tzw. ptasznicy z bronią myśliwską. Broń strzelecką uzupełniały bagnety sieczne bądź trwale przymocowane do luf bagnety czworograniaste. Na wyposażeniu oficerów znajdowały się szable, pistolety i rewolwery różnego typu.
Zastosowanie broni palnej utrudniała jej różnorodność. Występowała broń kapiszonowa, odtylcowa, z osadzonym bagnetem (tzw. mierosławka), wśród gwintowanej i gładkolufowej belgijska, francuska, austriacka, pruska, rosyjska, karabiny powtarzalne systemu Spencer i Enfield. Korzystano z 6-strzałowych rewolwerów Adams, Starr, Walker, Tranter, Deane, Hopkins, Allen, Lefaucheux, Colt i Smith-Wesson.
Organizacja. Zasadniczą jednostkę taktyczną powstańczej piechoty stanowił batalion strzelecko-kosynierski składający się z 6 kompanii. Etat przewidywał 4 kompanie kosynierskie (po 114 zbrojnych każda) oraz 2 strzeleckie (po 108). W praktyce dowódcy tworzyli pododdziały według regulaminu armii, w której służyli wcześniej, zgodnie z własnym uznaniem bądź z posiadanymi siłami.