Rawar/Radwar. Jedną z nielicznych dziedzin, w których polska nauka pracująca na rzecz wojska i przemysł obronny zyskały bardzo dużą niezależność od Związku Sowieckiego, była radiolokacja i ściśle z nią związane systemy dowodzenia obroną powietrzną. Z jednej strony było to związane z zachowanym potencjałem inżynierskim zespołu prof. Janusza Groszkowskiego (wybitnego przedwojennego i powojennego naukowca z obszaru elektro- i radiotechniki), z drugiej – tolerowaniem przez Sowietów prac w zakresie niektórych zaawansowanych rozwiązań i technologii w państwach sojuszniczych.
Prototyp stacji radiolokacyjnej wczesnego wykrywania celów powietrznych Nysa-A, o zasięgu 150 km, powstał w 1952 r. Pomyślne wyniki próbnej eksploatacji stały się impulsem do powstania w 1954 r. Warszawskich Zakładów Radiowych RAWAR, które (dziś jako PIT-Radwar SA) są centrum kompetencji i wytwórcą sprzętu radiolokacyjnego. W ciągu ponad 60 lat opracowano i wyprodukowano w Polsce kilka tysięcy naziemnych stacji radiolokacyjnych, morskich i brzegowych radarów nawigacyjnych, radarów samolotowych, zautomatyzowanych systemów dowodzenia i kierowania, a także systemów rozpoznania sygnałów radiolokacyjnych.
Od Nysy do Bystrej. W latach 50. rozwijano rodzinę Nysa (w sumie 69 radarów dla WP oraz odbiorców z Syrii i Indonezji). W latach 60. i 70. prace koncentrowały się na radarach Jawor, o zasięgu wykrywania 150–300 km. Wyprodukowano ich kilkadziesiąt. W 1971 r. zakończono prace nad stacją Jawor-M2 o zasięgu do 350 km. Po raz pierwszy zastosowano w niej analogowo-cyfrowy blok obróbki sygnałów. Urządzeń z tej rodziny powstało ok. 250 (dla WP i na eksport). W połowie lat 70. skonstruowano radar do wykrywania celów niskolecących – Narew, także produkowany seryjnie.