Rawar/Radwar. Jedną z nielicznych dziedzin, w których polska nauka pracująca na rzecz wojska i przemysł obronny zyskały bardzo dużą niezależność od Związku Sowieckiego, była radiolokacja i ściśle z nią związane systemy dowodzenia obroną powietrzną. Z jednej strony było to związane z zachowanym potencjałem inżynierskim zespołu prof. Janusza Groszkowskiego (wybitnego przedwojennego i powojennego naukowca z obszaru elektro- i radiotechniki), z drugiej – tolerowaniem przez Sowietów prac w zakresie niektórych zaawansowanych rozwiązań i technologii w państwach sojuszniczych. Prototyp stacji radiolokacyjnej wczesnego wykrywania celów powietrznych Nysa-A, o zasięgu 150 km, powstał w 1952 r. Pomyślne wyniki próbnej eksploatacji stały się impulsem do powstania w 1954 r. Warszawskich Zakładów Radiowych RAWAR, które (dziś jako PIT-Radwar SA) są centrum kompetencji i wytwórcą sprzętu radiolokacyjnego. W ciągu ponad 60 lat opracowano i wyprodukowano w Polsce kilka tysięcy naziemnych stacji radiolokacyjnych, morskich i brzegowych radarów nawigacyjnych, radarów samolotowych, zautomatyzowanych systemów dowodzenia i kierowania, a także systemów rozpoznania sygnałów radiolokacyjnych. Od Nysy do Bystrej. W latach 50. rozwijano rodzinę Nysa (w sumie 69 radarów dla WP oraz odbiorców z Syrii i Indonezji). W latach 60. i 70. prace koncentrowały się na radarach Jawor, o zasięgu wykrywania 150–300 km. Wyprodukowano ich kilkadziesiąt. W 1971 r. zakończono prace nad stacją Jawor-M2 o zasięgu do 350 km. Po raz pierwszy zastosowano w niej analogowo-cyfrowy blok obróbki sygnałów. Urządzeń z tej rodziny powstało ok. 250 (dla WP i na eksport). W połowie lat 70. skonstruowano radar do wykrywania celów niskolecących – Narew, także produkowany seryjnie. W latach 80. do produkcji wdrożono nową generację stacji radiolokacyjnych, w których zastosowano cyfrową obróbkę sygnałów: zestaw wczesnego ostrzegania N-31/N-41, radar do wykrywania celów niskolecących N-21 na podwoziu gąsienicowym i jego stacjonarną wersję obrony wybrzeża N-23. Po raz pierwszy w polskim przemyśle obronnym zastosowano w nich technikę mikroprocesorową. Następca z lat 90., N-22, m.in. dzięki zniesieniu embarga na eksport do krajów byłego Układu Warszawskiego zaawansowanych podzespołów elektronicznych, w jeszcze szerszym zakresie wykorzystywał technikę komputerową. Miał także zintegrowany system rozpoznania swój-obcy (w standardzie NATO Mk. XII), którego produkcję, na licencji francuskiej firmy Thomson-CSF, uruchomiono w Radwarze. Pod koniec lat 80. powstał pierwszy w Polsce radar określający równocześnie trzy współrzędne wykrytych obiektów, N-11, o zasięgu 200 km. A na początku lat 90. pierwsze stacje obserwacji okrężnej ARS-100 dla samolotów patrolowych Marynarki Wojennej. Logiczną kontynuacją radaru N-11 stał się trójwspółrzędny radar dalekiego zasięgu TRD-12 (RST-12) z płaską anteną ścianową o zasięgu ok. 350 km, pozwalający śledzić do 120 obiektów powietrznych. 6 egzemplarzy seryjnych pozostaje w służbie w Siłach Powietrznych. Na bazie TRD-12 opracowano zmodernizowaną wersję RST-12M, przeznaczoną do instalacji na posterunkach stacjonarnych sieci NATO Backbone. Ich zasięg wynosi aż 470 km. Na bazie stacji zleconej przez kontrahenta zagranicznego opracowano mobilny trójwspółrzędny radar średniego (ok. 150 km) zasięgu TRS-15 Odra. W 2017 r. ma zostać przekazany wojsku 12. egzemplarz. Dwa z tej ro