Anegdoty o Franciszku Józefie

Cesarz chiński. Podczas polowania w Bad Ischl Franciszek Józef, król saski Albert i arcyksiążę Toskany zapędzili się w góry i zabłądzili. Przypadkowo napotkany chłop przyjął ich na furę. Franciszek Józef, chcąc sprawić mu przyjemność, powiedział: „Wiecie, kogoście podwieźli? Ja jestem cesarz Austrii, a to król saski i arcyksiążę toskański!”. Chłop się roześmiał: „A ja jestem cesarz chiński!”. Nagrodzić i awansować. W 1869 r. na cesarskie biurko trafiła lwowska „Gazeta Narodowa” opisująca imieniny ziemianina Kuderkiewicza. Zacytowano jeden z toastów: „My, szlachta (...) w głębi serca żywimy przywiązanie do tronu i monarchii. Dlatego też tutaj, w prywatnym, domowym, rodzinnym kółku, gdzie wszystko mówi się i robi od serca po staropolsku, a nie dla oka ludzkiego, wznoszę toast. Niech żyje nasz Najjaśniejszy, Najmiłościwszy Pan. Niech żyje nasz Cesarz i Król, Franciszek Józef I!”. Cesarz zapoznał się z tłumaczeniem artykułu i nakazał natychmiast nagrodzić i awansować. Na pytanie, czy dziennikarza, czy szlachcica, odparł: „Tamtejszego naczelnika policji!”. Drogie WC. Cesarzowa Elżbieta lubiła podróżować i zwiedzać incognito. W Monachium niezapowiedziana pojechała obejrzeć zbiory Pinakoteki. Wmieszana w tłum turystów spokojnie podziwiała obrazy. Poczuła jednak, że musi odwiedzić przybytek Für Damen. Udała się tam dyskretnie, a wchodząc, wsunęła w dłoń kobieciny, pilnującej toalet, dziesięć fenigów. Już miała przejść dalej, gdy oburzona babka klozetowa zbeształa ją: „Ależ łaskawa pani, to kosztuje dwadzieścia fenigów!”. Zażenowanej cesarzowej wyrwał się okrzyk: „Ależ to bardzo drogo!”. Plackiem obok. W październiku 1851 r. Franciszek Józef w czasie inspekcji w Galicji i zwiedzania Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego potknął się i przewrócił. Towarzyszący mu profesorowie bez wahania natychmiast położyli się obok niego. Ciekawy wynalazek. W 1861 r. wywiad austriacki dostarczył karabin pruski, ładowany od tyłu. Cesarz zainteresował się nowością: „Szybko się z niego strzela?”. „Pięć razy szybciej niż z jednostrzałowego, ładowanego od przodu”. „Jak celnie?”. „Na odległość 300 kroków trafia 65 proc. strzałów”. „W takim razie na sto strzałów oddanych z tej odległości aż 55 będzie niecelnych i to w czasie pięć razy krótszym. Nie, moi panowie, na takie marnotrawstwo amunicji nas nie stać”. Ciemny chleb. Podczas manewrów wojskowych cesarz nieoczekiwanie poprosił o żołnierski chleb. Gdy spróbował tzw. komiśniaka, spytał: „Z czego to pieczone? Z trocin?”. Usłyszał, że z jednego kilograma żyta uzyskiwano kiedyś 850 gramów mąki, a obecnie aż 900, więc otrąb jest dużo. A soli mało, bo czasy ciężkie. „Mnie też nie jest lekko. Proszę zabrać ten chleb i nowy piec według przyzwoitej receptury” – zarządził. Zmoknięty. Innym razem, także podczas manewrów wojskowych, lunął rzęsisty deszcz. Jeden z adiutantów natychmiast podbiegł do cesarza z parasolem, ale Franciszek Józef powstrzymał go ruchem ręki. „Może ktoś z panów mi powie, dlaczego ja miałbym pozostać suchy, skoro wszyscy moi żołnierze są przemoknięci?” – zwrócił się do generalicji. Krowa w kurorcie. Podczas pobytu we francuskim uzdrowisku Aix-Less-Bains cesarzowa Elżbieta codziennie piła mleko dostarczane dla niej do hotelu. Uznała, że żadne dotąd tak jej nie smakowało, i wyraziła chęć zwiedzenia farmy. Na miejscu dopytywała właściciela, od której z krów pochodzi tak pyszne mleko, a ten, nie wahając się, wskazał piękną sztukę. Cesarzowa oświadczyła, że ją kupuje i za bajońską sumę zwierzę zmieniło właściciela. A dyrektor hotelu został poinformowany, że ma nową, czworonożną lokatorkę. Naprędce przygotowano dla niej altanę w parku, gdzie codziennie odwiedzała ją monarchini. Krowa stała się obiektem zainteresowania całego kurortu, zwłaszcza że pozbawiona stada ryczała przeraźliwie w dzień i w nocy. Aż w osobnym wagonie doczepionym do pociągu jej cesarskiej mości pojechała w dalszą podróż. Tani pierścionek. Przyjaciółka cesarza Katarzyna Schratt pochwaliła mu się pierścionkiem, który właśnie kupiła, i spytała, czy zgadnie, ile za niego dała. „25 guldenów?” – zapytał cesarz. Schratt się oburzyła: „Trzy tysiące!”. Monarcha skomentował pogodnie: „No, to też niedrogo”. Anons. W 1900 r., gdy w wyniku intryg dworskich obrażona Katarzyna Schratt opuściła Wiedeń, w poczytnej gazecie „Neue Freie Presse” ukazało się dyskretne ogłoszenie: „Kasiu, wszystko w porządku, wróć do swego nieszczęśliwego, opuszczonego Frania”. Przecieki z targu. Zimą 1894 r. miała być wprowadzona do obiegu nowa srebrna korona. Pierwszą wybitą w mennicy monetę wręczył cesarzowi osobiście minister skarbu. Franciszek Józef wsunął ją do kieszeni, a następnego dnia u pani Schratt przy kawie położył na stoliku ze słowami „Nowa korona”. Gospodyni, nie orientując się w wyjątkowym znaczeniu monety, zapłaciła nią babie, która przynosiła jej mleko. Przekupka pochwaliła się koleżankom z targu, co zauważył inspektor targowy. Powiadomiona przez niego policja wpadła w popłoch. Jak to, moneta ma wejść w obieg za parę tygodni, a już na mieście krążą falsyfikaty? A może doszło do kradzieży w mennicy? Sprawę, wyjaśnioną przez tajny wywiad, natychmi