Obejmujemy w posiadanie tron Manifest intronizacyjny ogłoszony 2 grudnia 1848  r. w Ołomuńcu. My Franciszek Józef I, z Bożej łaski cesarz Austrii etc. Uznając z własnego przekonania potrzebę i wysoką wartość instytucji wolnych i zgodnych z duchem czasu, wkraczamy z ufnością na drogę, która ma nas doprowadzić do zbawczego przekształcenia i odmłodzenia całej monarchii. Na podstawach prawdziwej wolności, równouprawnienia wszelkich ludów państwa i równości wszystkich obywateli wobec prawa, jako też na podstawie współudziału przedstawicieli ludu w ustawodawstwie, powstanie ojczyzna na nowo w dawnej wielkości, ale z odmłodzonymi siłami, niezachwiana budowa wśród burz czasu, obszerne schronisko dla ludów różnego języka, które od wieków obejmuje braterski węzeł pod berłem Naszych Ojców. (...) Silnie zdecydowani utrzymać niezmącony blask korony i nieuszczuploną całość monarchii, gotowi jednak podzielić się Naszymi prawami z przedstawicielami Naszych ludów, liczymy na to, że przy Boskiej pomocy i w porozumieniu się z ludami uda się Nam połączyć wszystkie kraje i szczepy monarchii w jedno wielkie ciało państwowe. (...) Ciężkie doświadczenia spadły na Nas, porządek i spokój zostały zakłócone w niektórych okolicach monarchii. W jednej części monarchii [na Węgrzech] gore jeszcze dziś wojna domowa. Poczyniono wszelkie zarządzenia, by wszędzie przywrócić poszanowanie dla prawa. Pokonanie powstania i powrót wewnętrznego pokoju są pierwszymi warunkami szczęśliwego powodzenia wielkiego dzieła konstytucyjnego. (...) Ludy Austrii, obejmujemy w posiadanie tron Naszych Ojców w poważnej chwili. Wielkie są obowiązki, wielka też odpowiedzialność, które Bóg na nas wkłada. Opieka Boska będzie nam towarzyszyć. Zmuszeni do uznania dokumentu konstytucyjnego za pozbawiony siły Patent sylwestrowy, który przekreślił konstytucję (zatwierdzoną zresztą przez Franciszka Józefa w 1849 r.) i wprowadził absolutyzm, 31 grudnia 1851 r. My, Franciszek Józef I, z Bożej łaski cesarz Austrii etc. Wskutek Naszego zarządzenia odbywały się w Naszej Radzie Ministrów gruntowne badania dokumentu konstytucyjnego z 4 marca 1849 r. Gdy wedle wyniku odbytych narad nie przedstawia się wspomniany dokument konstytucyjny jako wykonalny w całym związku swych postanowień, przeto po troskliwym rozważeniu wszelkich powodów widzimy się zmuszeni do uznania niniejszym rzeczonego dokumentu konstytucyjnego za pozbawiony siły i mocy obowiązującej. (...) Tylko za współdziałaniem sejmów Dyplom październikowy, który dał krajom koronnym sejmy, przy cesarzu powstał dwuizbowy parlament, Rada Państwa, 20 października 1860 r. My, Franciszek Józef I, z Bożej łaski cesarz Austrii etc. Uznaliśmy za stosowne, celem wyrównania istniejących pierwej między Naszymi królestwami i krajami różnic i celem odpowiedniego uregulowania współdziałania naszych poddanych w ustawodawstwie i administracji, na podstawie Sankcji pragmatycznej i na mocy Naszej pełni władzy, rozporządzić i postanowić jako stałą i nieodwołalną zasadniczą ustawę państwową, mającą służyć Nam i Naszym prawnym następcom za następujące prawidło, co następuje: – Prawo wydawania, zmieniania i uchylania ustaw będzie wykonywane przez Nas i Naszych następców tylko za współdziałaniem prawnie zgromadzonych sejmów względnie Rady Państwa, do której sejmy wysyłać mają oznaczoną przez nas ilość posłów. (...) Tyle dowodów wierności i przywiązania Wypowiedź skierowana podczas wizyty w Galicji do ówczesnego marszałka sejmu krajowego, księcia Eustachego Sanguszki, Jarosław, 1893 r. Szczęśliwy jestem, że znowu znajduję się między wami, w kraju, który Mnie zawsze i przy każdej sposobności składał tyle dowodów wierności, przywiązania i patrjotyzmu; w kraju, którego przedstawiciele reprezentujący wszystkie klasy z prawdziwym i głębokim patrjotyzmem mają na uwadze nie tylko interesy własnego kraju, ale i interesy całej Monarchji. Korzystam ze sposobności, żeby raz jeszcze z tego powodu wypowiedzieć Moje uznanie i Cesarską podziękę. Moje wyborne i serdeczne stosunki z krajem zawdzięczam mądremu i patrjotycznemu postępowaniu jego przedstawicieli. Jeszcze raz dziękuję panom, żeście się tu zebrali i wyrażam nadzieję, a zarazem głębokie przeświadczenie, że Moje stosunki do kraju tego nigdy nie ulegną zmianie. Zapewniam Panów o Mojej Cesarskiej łasce Do posłów sejmu krajowego podczas wizyty w Galicji, Lwów, 13 września 1903 r. Nie chciałem opuścić sposobności, aby choć na krótki czas nie pojawić się wśród Was, w stolicy kraju, który tak bliski jest memu sercu. Przedewszystkiem sprawia Mi to przyjemność, gdy słyszę i widzę, że reprezentanci jednego z największych krajów koronnych, którym tego kraju narodowy rozwój w tak wysokim stopniu na sercu leży i którzy swoje historyczne tradycje wysoko cenią, tak głęboko przejęci są zrozumieniem tego, co nieodparcie konieczne jest dla mocarstwowego stanowiska monarchji na zewnątrz – że reprezentanci tego kraju nie usuwają się od ofiar, które dla wspólnego dobra wszyscy są powołani ponosić. (...) Zapewniam Panów o Mojej życzliwości i Mojej Cesarskiej łasce, na którą zawsze liczyć możecie. Rozciągamy naszą suwerenność na Bośnię i Hercegowinę Proklamacja Franciszka Józefa I aneksji Bośni i Hercegowiny, 6 października 1908 r. My, Franciszek Józef, cesarz Austrii etc. Do mieszkańców Bośni i Hercegowiny: Kiedy jedno pokolenie wstecz nasze oddziały przekraczały granice waszych krajów, zapewnialiśmy was, że nie przychodzimy jako wrogowie, ale jako przyjaciele, z silnym postanowieniem usunięcia zła, od którego wasza ojczyzna tak boleśnie cierpiała przez wiele lat. Ta złożona w tak ważkim momencie obietnica została uczciwie wypełniona. Prowadzenie kraju poprzez spokojną i systematyczną pracę ku szczęśliwszej przyszłości było stałym dążeniem naszego rządu. Ku naszej wielkiej radości możemy powiedzieć, że ziarno wysiane w bruzdy niespokojnej ziemi wspaniale wyrosło. Wy sami musicie uznać za dobrodziejstwo to, że porządek i bezpieczeństwo zastąpiły przemoc i opresję, że handel i transport stale się poszerzają, że zaprowadzona w waszym kraju edukacja przynosi dobroczynny wpływ, że pod tarczą uporządkowanej administracji każdy człowiek może cieszyć się owocami swej pracy. (...) Z tych powodów, a także pamiętając o więzach, jakie niegdyś łączyły naszych chwalebnych przodków na tronie węgierskim z tymi krajami, rozciągamy naszą suwerenność na Bośnię i Hercegowinę i naszą wolą jest także to, aby prawo sukcesji naszego Domu zostało rozciągnięte na te kraje. W udziale mieszkańców obu krajów będą zatem wszystkie korzyści, jakie może zaoferować trwałe potwierdzenie istniejących stosunków. Ten nowy porządek rzeczy będzie gwarancją, że cywilizacja i pomyślność znajdą trwałą podstawę w waszym domu. Zmuszają Mnie do chwycenia za oręż Manifest wydany w dniu wypowiedzenia wojny Serbii, 28 lipca 1914 r. Kochany hrabio Stürgkh! [Karl Stürgkh, wówczas premier] Postanowiłem polecić Ministrowi Mojego Domu i spraw zagranicznych, aby notyfikował serbskiemu rządowi królewskiemu nastanie stanu wojennego między Monarchią a Serbią. W tej ciężkiej godzinie odczuwam potrzebę zwrócenia się do Moich ukochanych ludów. Polecam Panu przeto ogłosić załączony Manifest. * Do Moich ludów! Było Mojem upragnionem życzeniem poświęcić lata, których Mi łaska Boża jeszcze raczy użyczyć, dziełom pokoju i chronić Moje ludy przed ciężkiemi ofiarami i trudami wojny. Opatrzność zrządziła inaczej. Knowania przeciwnika zionącego nienawiścią, zmuszają Mnie, po długich latach pokoju, do chwycenia za oręż dla obrony czci Mojej Monarchii, jej powagi i jej mocarstwowego stanowiska, oraz dla zabezpieczenia jej stanu posiadania. Królestwo Serbii, które od pierwszych zaczątków swojej państwowej samodzielności aż do ostatnich czasów doznawało tak od Moich Przodków jak Ode mnie opieki i poparcia, wstąpiło już przed laty na drogę jawnej nieprzyjaźni wobec Austro-Węgier, a zapominając szybko doznane dobrodziejstwa, odpłacało je niewdzięcznością. Kiedy po trzech dziesiątkach lat pracy pokojowej w Bośnii i Hercegowinie, obfitującej w błogie skutki, rozciągnąłem Moje prawa zwierzchnicze na te kraje, wywołało to Moje zarządzenie w królestwie serbskiem, którego prawa pod żadnym względem nie doznały uszczerbku, wybuchy nieokiełznanej namiętności i zawziętej nienawiści. Rząd Mój skorzystał wówczas z pięknego przywileju silniejszego i powodując się najdalej idącą względnością i łagodnością, zażądał od Serbii jedynie zmniejszenia liczby jej wojska do stopy pokojowej i złożenia przyrzeczenia, że w przyszłości pójdzie drogą pokoju i przyjaźni. (...) Nadzieja, że królestwo serbskie oceni łagodność Mojego Rządu i jego chęć utrzymania pokoju i że dotrzyma swego słowa, nie spełniła się. Coraz wyżej wznosi się płomień nienawiści do Mnie i Mego Domu, coraz jawniej występuje dążenie do oderwania gwałtem nierozdzielnych obszarów Austro-Węgier. Zbrodnicze knowania przedostają się przez granicę, aby na południowym wschodzie Monarchii podkopać podstawy porządku państwowego, aby zachwiać lud, który w ojcowskiej miłości otaczam Moją największą pieczołowitością, w jego wierności dla panującego Domu i Ojczyzny, aby uwodzić dorastającą młodzież i nakłaniać ją do zbrodniczych czynów, noszących na sobie znamiona szaleństwa i zdrady stanu. Szereg morderczych zamachów, planowo przygotowany i wykonany spisek, którego cel, w tak straszliwy sposób osiągnięty, ugodzi