Dzieło życia. Dr Bhimrao Ramdźi Ambedkar, powszechnie znany jako Babasahab Ambedkar, był prawnikiem, reformatorem społecznym i politykiem. Do historii przeszedł również jako ojciec indyjskiej konstytucji. Większość swojej kariery zawodowej poświęcił na rzecz wyeliminowania zjawisk, które uważał za największe zło społeczne Indii – niedotykalności i dyskryminacji kastowej – walcząc o prawa dalitów (popularnie zwanych po polsku niedotykalnymi) i innych grup społecznie upośledzonych. W niepodległych Indiach został pierwszym ministrem sprawiedliwości w rządzie Dźawaharlala Nehru. W 1990 r. pośmiertnie uhonorowano go najwyższym cywilnym odznaczeniem państwowym Indii – orderem Bharat Ratna.
Doświadczenie niedotykalnego. Ambedkar przyszedł na świat 14 kwietnia 1891 r. w Mhao (centralne Indie), w rodzinie należącej do kasty maharów, uważanej za jedną z niedotykalnych. Choć rodzina nie była biedna, a jego ojciec służył jako podoficer (subedar) w podlegającej Brytyjczykom Armii Indyjskiej (maharowie często byli zatrudniani jako żołnierze bądź strażnicy), Bhimrao od wczesnego dzieciństwa stykał się na co dzień z przejawami dyskryminacji ze strony hindusów urodzonych w wyższych kastach. Szczególnie dotkliwe były dla niego upokorzenia i szykany, jakich doznał w szkole wojskowej, w której nauczyciele bezpardonowo segregowali uczniów ze względu na pochodzenie: ci urodzeni w niskich kastach często byli zmuszani do siedzenia poza klasą. Poczucie wykluczenia społecznego towarzyszyło Ambedkarowi także w późniejszych latach i niezależnie od pełnionej funkcji.
Mimo niskiego pochodzenia społecznego Ambedkar ukończył w 1908 r.