Sułtanat Delhijski
Sułtanat Delhijski – pierwsze islamskie państwo w Indiach
Epoka wczesnomuzułmańska. Pierwszy kontakt z islamem na subkontynencie nastąpił wraz z ekspansją kalifatu bagdadzkiego w VII w. n.e. Na zachodnim wybrzeżu Półwyspu Indyjskiego społeczności kupców przyjmowały islam, który rozprzestrzeniał się powoli wśród ludności lokalnej; od północy drogą lądową nadciągnęła arabska armia, dokonując podbojów wzdłuż delty Indusu.
Pierwszy okres władzy muzułmańskiej – od łupieżczych najazdów po ukonstytuowanie się Sułtanatu Delhijskiego – charakteryzował się zachowawczym stosunkiem do ludności hinduskiej. Hindusi zasilali armie muzułmańskie, obsadzali także pomniejsze stanowiska w administracji, dla przeciętnego rolnika zaś religia władców nie stanowiła interesującej kwestii. Tubylcy byli jednak zmuszeni do płacenia podatku od innowierców (dżizja). Znane są też przypadki prześladowań, a także zniszczeń hinduskich świątyń – dokonywanych jednak często z przyczyn pragmatycznych (dla złota czy marmurów).
Władcy pięciu dynastii rządzących Sułtanatem Delhijskim dla umocowania swojej władzy potrzebowali poparcia zarówno muzułmańskich, jak i hinduskich możnych. Na sułtańskich dworach służyli Turcy, Afganowie, Childźiowie, hinduscy konwertyci, a nawet hinduscy książęta. W miastach i na wsiach tworzyło się społeczeństwo synkretyczne, etnicznie niejednorodne, reprezentujące wiele kultur i tradycji. Odzwierciedlenie tej kulturowej mozaiki odnaleźć można w architekturze, sztuce i literaturze tego okresu, ujawniających mnogość wpływów i inspiracji. A zaczęło się od… piratów.
Z powodu piratów. Arabom już wcześniej udało się uzyskać monopol na handel z kilkoma indyjskimi portami i osiedlić wzdłuż zachodniego wybrzeża subkontynentu. Kiedy islam rozpowszechnił się na Półwyspie Arabskim, także i indyjska społeczność arabska przyjęła tę religię, stawiając na zasiedlonych terenach pierwsze meczety.