Królestwo Bahmanidów. W 1347 r. w podporządkowanych Muhammadowi Tughlakowi prowincjach Dekanu wybuchł bunt możnych chcących uwolnić się spod opresyjnej władzy sułtana z Delhi. Szczęście sprzyjało buntownikom – Muhammad zajęty tłumieniem rebelii w Gudźaracie był zmuszony pozostawić sprawy na Dekanie własnemu biegowi. Przywódca rebeliantów zajął południową stolicę Muhammada, Daulatabad, splądrował znajdujący się tam skarbiec i – przybrawszy imię Ala ud-Din Bahman Szah – ogłosił powstanie nowej dynastii oraz nowego imperium. Tworu wyjątkowego w dziejach subkontynentu, w którym muzułmańska arystokracja stanowiła niewielką enklawę wśród większości hinduskiego społeczeństwa, złożonego głównie z drawidyjskich Tamilów i Telugów oraz indoaryjskich Marathów.
Warstwa rządząca nowo powstałym królestwem Bahmanidów przyniosła z północy gotowy wzorzec kulturowy, bazujący na perskiej tradycji, lecz na co dzień posługujący się wspólną mową Sułtanatu Delhijskiego, językiem urdu, którego południowa odmiana, dakhini, już w XIV w. została wyniesiona do rangi języka literackiego. Wraz z Bahmanidami na Dekan dotarł także sufizm, muzułmański nurt mistyczny, popularyzowany przez bractwo ćiśtich i jego wielkiego duchowego przywódcę Sajjida Muhammada Gesudaraza. Głosił on swe nauki w pierwszej stolicy królestwa Gulbardze, w czasach panowania sułtana Firuza Szaha (1397–1422), uważanego za najwybitniejszego spośród szesnastu władców bahmanidzkich. To właśnie na okres rządów Firuza, założyciela nowej stolicy w Bidarze, przypada największy rozkwit państwa.
Dekańczycy, pardeśi i kosmopolici. Arystokrację królestwa Bahmanidów tworzyły dwie potężne frakcje, których nieustanny konflikt, przejawiający się głównie w niekończących się intrygach, wytyczał ramy polityki wewnętrznej i zagranicznej sułtanatu.