Starożytna epoka sangam. Zanim Indie Południowe zostały opanowane przez szybko rosnące w siłę imperium Widźajanagara (XIV w.), na terenach drawidyjskich subkontynentu władało kilka znaczących dynastii. Pierwsze informacje na temat starożytnych królestw Południa przekazuje literatura tamilska z tzw. okresu sangam. Nazwa ta, oznaczająca w języku tamilskim zgromadzenie, stowarzyszenie, pochodzi od akademii literackich działających pod patronatem władców dynastii Pandja w okresie między I a II w. Plemienne królestwa Ćolów, Pandjów i Ćerów stanowiły triadę najważniejszych państw tej epoki. Położone były na obszarze nazywanym Tamilagam (kraj Tamilów), obejmującym tereny dzisiejszego Tamilnadu, Kerali oraz południowej części stanów Andhra Pradeś i Karnataka. Prawdopodobnie władza w państwach była dzielona pomiędzy wielu członków rządzącego klanu. Taka rodzinna forma sprawowania rządów dominowała przede wszystkim w królestwie Ćerów, położonym na zachodnim wybrzeżu Indii Południowych (stan Kerala). W państwach Ćolów i Pandjów, na południowo-wschodnim wybrzeżu subkontynentu, najprawdopodobniej pozycja monarchy była nieco mocniejsza. Przykładem silnego władcy jest postać króla Ćolów o imieniu Karikala. Ok. 190 r. władca pokonał połączone siły Pandjów i Ćerów. Czyny Karikali nawet tysiąc lat później były przywoływane przez przyszłych królów dynastii Ćola jako przykład wspaniałości starożytnych monarchów.
W okresie sangam rozkwitała kultura i literatura tamilska. Komponowano przede wszystkim dzieła poetyckie, powstało wtedy także pierwsze dzieło dotyczące gramatyki języka tamilskiego „Tolkappijam” (Stary Poemat). Był to również czas rozwoju kontaktów handlowych indyjskiego południa ze starożytnym Rzymem.