Wygrana Babura. Kiedy w 1525 r. grupa wpływowych arystokratów Sułtanatu Delhijskiego poprosiła władającego Kabulem Zahir ud-Dina Babura o pomoc w pokonaniu zasiadającego na delhijskim tronie sułtana Ibrahima z dynastii Lodich, nikt nie spodziewał się, że oto nadchodzi nowa epoka w dziejach Indii. Możni liczyli na szybkie militarne wsparcie w przejęciu kontroli nad stolicą i samym sułtanem w zamian za możliwość splądrowania najechanych terenów i wywiezienia łupów, co – w ich opinii – miało zaspokoić chwilowego sojusznika.
Dla Babura jednak zaproszenie było okazją, jakiej poszukiwał od dawna – na ziszczenie marzeń o podbiciu legendarnych ziem Hindustanu i zawładnięciu terenami, które jego wielki przodek po mieczu, Timur Chromy, najechał z górą 120 lat wcześniej. Jako kilkunastoletni książę z turecko-mongolskiego klanu Barlas, urodzony i wychowany w Kotlinie Fergańskiej, Babur bezskutecznie próbował utrzymać kontrolę nad Ferganą i Samarkandą. Pokonany przez Uzbeków, został zmuszony do szukania własnego królestwa gdzie indziej. W 1505 r. podporządkował sobie Kabul i uczyniwszy go swoją stolicą, podjął cztery najeźdźcze wyprawy na Pańdźab, starając się poszerzyć wpływy w jedynym kierunku, jaki mu pozostał – czyli na wschód.
Podwaliny dynastii. Ochoczo więc odpowiedział na wezwanie i na czele 12-tysięcznej armii, złożonej głównie z zaprawionych w bojach konnych łuczników, wyruszył przeciwko Lodiemu. Do starcia z potężną stutysięczną armią sułtanatu delhijskiego doszło 21 kwietnia 1526 r. pod Panipatem (ok. 90 km na północ od Delhi). Chociaż Ibrahim dysponował ogromną przewagą liczebną, Babur okazał się genialnym strategiem, który potrafił skrupulatnie zaplanować przebieg bitwy i przeprowadzić ją od początku do końca zgodnie ze swoją wolą – posługując się przy tym rozmaitymi pułapkami oraz przygotowaną ad hoc fortyfikacją zbudowaną z kilkuset powiązanych z sobą wozów.