Prawnik ze ślubem czystości. Mohandas Karamćand Gandhi, znany jako Mahatma (z sansk. mahatma – wielki duch), urodził się 2 października 1869 r. w księstwie Porbandar (obecnie miasto w stanie Gudźarat), w rodzinie hindusów z kasty drobnych kupców. Jego ojciec piastował urząd diwana (urzędnika ds. finansów) na dworze lokalnego maharadźi. W wieku trzynastu lat Gandhi został ożeniony ze swoją rówieśniczką Kasturbai, która urodziła mu później dwóch synów. Podstawową edukację odebrał w Indiach, a następnie w latach 1887–90 studiował prawo w Londynie. Przez kolejne trzy lata próbował swoich sił jako adwokat w Indiach, jednak brak sukcesów skłonił go do podpisania kontraktu i wyjazdu do Afryki Południowej. Do 1914 r. pracował w Natalu, a potem w Pretorii. To tam, obserwując sytuację ludności kolorowej i osobiście doświadczając dyskryminacji na tle rasowym, wykształcił swoje poglądy na społeczeństwo, które później propagował w Indiach. Podstawowe pojęcia łączone z jego postacią i działalnością to ahinsa, czyli zaczerpnięta z dźinizmu zasada niekrzywdzenia istot żywych, oraz satjagraha – przywiązanie do prawdy.
W 1906 r. złożył ślub czystości (brahmaćarja), uważając, że praca na rzecz ogółu wymaga pustelniczego trybu życia – przyjęcia celibatu, postu i wyrzeczenia się bogactwa, czego przejawem stał się charakterystyczny, własnoręcznie utkany biały strój. Swoje poglądy religijne wzbogacał lekturą świętych tekstów oraz zapoznając się z myślą chrześcijańską. Do Indii powrócił jako człowiek o już ukształtowanych poglądach, wśród których była wiara w ścisły związek religii z polityką.