Radykalizacja. Muhammad Ali Dźinnah urodził się 25 grudnia 1876 r. w Karaći, w muzułmańskiej rodzinie kupieckiej pochodzącej z Gudźaratu. Podobnie jak Gandhi czy Nehru odbył studia prawnicze w Londynie. Już wtedy zaczął interesować się działalnością niepodległościową i polityką. Nabrał tam także zachodnich manier i przyjął tamtejszy styl ubierania się, który utrzymał do lat 30., dzięki czemu zyskiwał większy szacunek w oczach Brytyjczyków niż Gandhi. Po powrocie na subkontynent indyjski rozpoczął praktykę adwokacką w Bombaju, gdzie od razu zaczął odnosić sukcesy w zawodzie, angażując się jednocześnie w politykę.
W młodości Dźinnah reprezentował frakcję umiarkowanych nacjonalistów, a jego marzeniem było zostać muzułmańskim Gokhalem. Wyróżniała go bystrość i zdolności oratorskie, a także stanowczość, co pozwoliło mu na szybkie zdobycie pozycji na polu polityki. W 1913 r. opuścił Indyjski Kongres Narodowy i przyłączył się do Ligi Muzułmańskiej. Początkowo popierał współpracę obu organizacji, gdyż podobnie jak Gandhi był zdania, że aby stawić czoła Brytyjczykom, konieczne jest zjednoczenie. Był jednym z inicjatorów porozumienia podpisanego w 1916 r. w Lakhnau, na mocy którego określono m.in. procent mandatów zarezerwowanych w radach ustawodawczych poszczególnych prowincji dla muzułmanów.
Gdy jednak w 1928 r. odrzucono postulowane przez niego zabezpieczenia konstytucjonalne dla muzułmanów i zaczęto kwestionować jego prawo do wypowiadania się w imieniu tej mniejszości, poglądy Dźinnaha uległy radykalizacji. Z jego ust padła nawet groźba rewolucji.
Na barykadzie. Osią wizji Dźinnaha w tamtym czasie stała się koncepcja dwóch narodów, zaczerpnięta od jego mentora, poety i myśliciela Muhammada Ikbala, zwanego Heraldem Pakistanu.