Postulat etnonacjonalizmu. W XIX w., gdy coraz silniej dochodziły do głosu ruchy niepodległościowe, ale także po odzyskaniu przez Indie niepodległości w 1947 r., starano się wykreować wartości, które mogłyby stać się podstawą wspólnej hinduskiej tożsamości. Nabrały one kształtów w ramach hinduskiego nacjonalistycznego nurtu polityczno-społecznego.
Ów etnonacjonalizm, jak zwykło się go niekiedy określać, niemal od samego początku posługiwał się wieloma strategiami. Jedną z istotnych stało się tworzenie miejsc, w których byłoby możliwe przeżywanie, a także nasiąkanie wspólnymi hinduskimi ideałami i wartościami. W 1923 r. jeden z ważnych działaczy ruchu Balkriszna Śiwram Muńdźe pisał: „Brakuje w państwie indyjskim wspólnego miejsca spotkań dla wszystkich kast (...), traktowanych na doskonale równych prawach, takiego, jakie muzułmanin ma w swoim masdźit [meczecie] (…) [gdzie muzułmanie] przyswajają poczucie jedności i tożsamości swoich interesów społecznych i religijnych (…). A hindusi? Czy mają taką instytucję? Gdzie ona jest?”.
Świątynie narodu hinduskiego. Odpowiedzią na to wezwanie był pomysł Swamiego Śraddhanandy, działacza ruchu odrodzeniowego Arja Samadź, a także propagatora zreformowania hinduizmu. W 1926 r. ogłosił on postulat budowy Hindu Rasztra Mandir, świątyni narodu hinduskiego, która – poza kultowymi – pełniłaby funkcje kulturotwórcze i społeczne. Taki obiekt, z salą mogącą pomieścić co najmniej 20 tys. osób, miałby powstać w każdym mieście. Codziennie recytowano by w nim fragmenty tekstów uznawanych za formatywne dla tradycji indyjskiej (upaniszady, „Bhagawadgita”, „Mahabharata”, „Ramajana”).