Pierwszym laureatem rodem z subkontynentu był bengalski pisarz, filozof, kompozytor, malarz i pedagog Rabindranath Thakur (ang. Tagore, 1861–1941). W 1913 r. szwedzka Akademia Literatury nagrodziła jego opublikowany rok wcześniej zbiór poezji „Gitańdźali. Pieśni ofiarne” (wyd. pol. w przekładzie Jana Kasprowicza, 1918). Był to nie tylko pierwszy Nobel dla Indusa, ale też dla Azjaty, zaś bezpośrednim skutkiem wyróżnienia była olbrzymia fala popularności Thakura – mędrca ze Wschodu i jego twórczości na Zachodzie.
Kolejna nagroda przypadła w udziale fizykowi Ćandraśekharowi Wenkacie Ramanowi (1888–1970) w 1930 r. za badania nad zjawiskiem rozpraszania światła oraz za odkrycie tzw. efektu Ramana. Był on stryjem innego noblisty w dziedzinie fizyki (astronomii) o indyjskich korzeniach, Subramanjana Ćandraśekhara, który jednak otrzymał nagrodę jako obywatel amerykański w 1983 r.
Następnym indyjskim laureatem Nagrody Nobla była Matka Teresa z Kalkuty (właśc. Agnes Gonxha Bojaxhiu, 1910–97), z pochodzenia Albanka z Macedonii, a od 1948 r. obywatelka Indii, założycielka zgromadzenia misjonarek miłości i niestrudzona obrończyni osób najbiedniejszych i najbardziej bezbronnych: umierających, sierot, chorych i ubogich. Za „walkę z biedą i cierpieniem, które również stanowią zagrożenie dla pokoju” uhonorowano ją w 1979 r. Pokojową Nagrodą Nobla, którą w całości przeznaczyła na pomoc charytatywną.
W tym samym 1979 r. Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki otrzymał Pakistańczyk Abdus Salam (1926–96) za prace z zakresu fizyki cząstek elementarnych.