Władysław II Jagiełło
• ur. 1352 lub 1362, zm. 1434, wielki książę litewski 1377–81 i 1382–1401, najwyższy książę litewski 1401–34, król Polski 1386–1434
Przyszedł na świat jako syn wielkiego księcia litewskiego Olgierda oraz jego drugiej żony Julianny Twerskiej, ruskiej księżniczki z rodu Rurykowiczów. Data jego narodzin pozostaje niepewna: nowe szacunki odmładzają go o 10 lat. Przed przybyciem do Polski panował 9 lat na Litwie, zagrożonej wówczas przez Moskwę, Tatarów i przede wszystkim zakony rycerskie. Skutecznie obronił tron przed opozycją i dał się poznać jako zręczny polityk, zdolny do integrowania elit i organizowania skutecznego oporu przeciwko zewnętrznym wrogom.
Na polskim tronie zasiadał aż 48 lat, mierząc się z wielorakimi wyzwaniami. Związek polsko-litewski zmienił układ sił w Europie Środkowej i doprowadził do zbliżenia cesarza Zygmunta Luksemburskiego z krzyżakami, którzy podważali na arenie międzynarodowej szczerość nawrócenia Jagiełły oraz kwestionowali ważność małżeństwa z Jadwigą. Przypominali, że jako dziecko została zaślubiona Wilhelmowi Habsburgowi (tzw. ślub dziecięcy stawał się ważny dopiero po skonsumowaniu związku). W oczach wielu polskich możnych pozostawał obcym i niedawnym poganinem.
Tym większy podziw budzi sprawność, z jaką Władysław II Jagiełło, wychowany w państwie o zupełnie innej tradycji politycznej i strukturze władzy, ułożył sobie współpracę z polskimi elitami, radą królewską, Kościołem katolickim i królową Jadwigą, która przecież przystała na małżeństwo nie bez oporu. Śmierć Andegawenki nie zachwiała jego pozycją, a kolejne małżeństwo, z Anną Cylejską, wnuczką króla Kazimierza Wielkiego, było świadomym wysiłkiem elit, by związać Giedyminowicza z potomkinią dynastii Piastów.