Macedonka. Kleopatra VII, ostatnia władczyni Egiptu z hellenistycznej dynastii Ptolemeuszy, od ponad 2 tys. lat funkcjonuje w kulturze jako ikoniczna femme fatale. Zawdzięcza to propagandzie pierwszego cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta, dla którego była rywalką, więc uczynił z niej niebezpieczną kusicielkę. Choć dla wielu jej twarz to mieszanka idealnych rysów Nefertiti i Elizabeth Taylor, mit Kleopatry ma się nijak do rzeczywistości historycznej, a źródła podające fakty z jej życia milczą na temat jej wyglądu, charakteru i śmierci.
Kleopatra VII po ojcu była Macedonką wychowaną w kulturze greckiej. Jeśli płynęła w niej krew egipska, to po matce, ale o niej niczego nie wiemy. Jej ojciec był 12. władcą z dynastii założonej przez Ptolemeusza, jednego z dowódców armii Aleksandra Wielkiego. To Ptolemeusze wprowadzili nad Nilem język oraz kulturę grecką i choć szanowali staroegipskie dziedzictwo, żaden z jej przedstawicieli nie władał językiem egipskim poza urodzoną w 69 r. p.n.e. Kleopatrą VII.
Współwładczyni. Nigdy nie była samodzielną władczynią. Najpierw współrządziła z ojcem (jej przydomek Filopator znaczy: kochająca ojca), potem z braćmi-małżonkami Ptolemeuszami XIII i XIV, a w końcu z synem Cezarionem. Gdy zmarł jej ojciec, Kleopatra poślubiła swojego młodszego brata. Szybko weszła z nim w konflikt i, szukając sojusznika w Rzymie, postawiła na Pompejusza Wielkiego, więc gdy ten trafił do Egiptu, uciekając po porażce pod Farsalos (48 r. p.n.e.), został zamordowany przez stronników Ptolemeusza XIII, liczących na wdzięczność Cezara. Postępek nie znalazł jednak aprobaty w oczach rzymskiego wodza.
Po wkroczeniu Cezara do Aleksandrii doszło do spotkania z Kleopatrą, która ponoć w obawie przed siepaczami męża kazała się na nie zanieść zawinięta w kobierzec.