Miłość. Kilkadziesiąt pieśni miłosnych datowanych na lata 1500–1200 p.n.e., zachowanych na papirusach oraz na ostrakach (skorupach naczyń ceramicznych, m.in. na dzbanie z Deir el-Medina), to najstarsza liryka miłosna świata. Nie opowiadają o uczuciach konkretnych osób, jak pamiętniki czy prywatna korespondencja, ale informują o sposobach wyrażania uczuć, pokazując świat miłosno-erotycznych uniesień, sposób romansowania i symboli miłosnych. Śpiewano je lub melorecytowano przy akompaniamencie instrumentów na dworach ku uciesze faraonów, a głównie dam haremowych. Egipcjanie potrafili subtelnie opiewać miłość, dlatego wiele pojawiających się w ich poezji toposów – porównania urody ukochanej do roślin czy zwierząt, oczekiwanie pod oknami jej domu, choroba z miłości – trafiło do późniejszej starotestamentowej „Pieśni nad pieśniami” czy liryki greckiej.
W pieśniach egipskich miłość dotyczyła jedynie kochających się wbrew woli świata młodych kochanków, którzy nie mogą się połączyć, więc tęsknią, cierpią i wysyłają wiadomości przez pośredników, by potajemnie umówić się na schadzkę. Miłość w małżeństwie nie istnieje, bo nie była warunkiem jego zawarcia, a wieloletnie pożycie nie sprzyjało miłosnym uniesieniom. W liryce kobieta jest traktowana jak partnerka mężczyzny, jednak pozostała literatura nie jest jej tak przychylna. W opowiadaniach czy naukach niewiasty to podstępne kusicielki, które wykorzystują mężczyzn i sprowadzają na nich nieszczęścia, co odzwierciedlało patriarchalne układy społeczne i uprzedzenia. Autorami tych dzieł byli wyłącznie mężczyźni, natomiast liryka miłosna – jak sądzą niektórzy – mogła być pisywana (lub wymyślana) także przez kobiety.
Egipcjanki marzyły o miłości, stąd idylliczne pieśni miłosne i prośby, z jakimi zwracały się o wstawiennictwo do bogini Hathor.