Organizacja
Piechota była podstawą armii biorących udział w I wojnie światowej. Obroniła się, podczas gdy z pól bitewnych niemal całkowicie zniknęła kawaleria. Ale w 1918 r. nie była to już ta sama piechota, która rozpoczynała działania wojenne, gdyż bez współdziałania z innymi rodzajami broni nie mogła liczyć na powodzenie w walce.
W siłach zbrojnych II RP demobilizację zakończono w 1923 r. i piechota z wojennej przekształciła się w pokojową. Duży i – jak się wydaje – negatywny wpływ na jej usytuowanie i liczebność w strukturze polskiej armii miała Sojusznicza Misja Francuska. Zgodnie bowiem z układem zawartym z Francją 19 lutego 1921 r. Polska, w zamian za obietnicę otrzymania pożyczki wojskowej, zobowiązała się do wystawienia piechoty w liczbie 30 dywizji. Przyjęcie tych warunków spowodowało wiele trudności dotyczących głównie zaopatrzenia i uzbrojenia oddziałów. Ich stan liczebny na stopie pokojowej określono na 118 tys. etatów. Rodziło to wiele problemów szkoleniowych, ponieważ ok. 50 proc. stanów etatowych stanowili rekruci.
Piechota była także punktem odniesienia, gdy ustalano kadrowe proporcje między rodzajami broni i służb. Jeżeli piechotę przyjąć za 1, to na inne rodzaje broni winno przypadać: artyleria 1/2, kawaleria 1/4, wojska techniczne 1/4, żandarmeria 1/20, tabory 1/24, służby i wyższe dowództwa 1/30. Aby spełnić te warunki, wprowadzono w piechocie powszechny dwuletni obowiązek służby wojskowej. Całość sił zbrojnych na stopie pokojowej miała liczyć 275 tys. żołnierzy, w tym stan piechoty, jak już była mowa, nie mniej niż 118 tys.
Najważniejszym ogniwem w strukturze piechoty były pułki. Ich pokojową organizację wprowadzono 28 listopada 1920 r. W skład pułku piechoty wchodziły: dowództwo pułku, batalion sztabowy, 3 bataliony piechoty, drużyna dowódcy, pluton łączności, pluton pionierów, pluton konnych zwiadowców, pluton artylerii piechoty oraz kadra batalionu zapasowego.