Księżniczka węgierska, landgrafini Turyngii.
Otwiera poczet trzynastowiecznych świętych monarchiń, których kult rozkwitł w Europie Środkowej w tych niełatwych dla Kościoła czasach. Zasłynęła przede wszystkim pobożnością. Była córką króla Węgier Andrzeja II (pan. 1205–35) z dynastii Arpadów i księżniczki Gertrudy z rodu Andechs. W swoim krótkim życiu zdążyła urodzić trójkę dzieci i pochować męża – Ludwika IV, landgrafa Turyngii i palatyna saskiego (pan. 1217–27) z dynastii Ludowingów.
Początek XIII w. przyniósł rozwój nowych form religijności, ukierunkowanej na osobiste praktykowanie ewangelicznego ubóstwa, samoumartwienie i ascezę połączone z posługą bliźniemu.
Pomocnik Historyczny
„Władczynie Europy”
(100178) z dnia 22.02.2021;
Portrety mniejsze;
s. 66
