„Gdzie Niemiec, tam Niemcy”. „Historia człowieka jest opowieścią o jego wędrówkach” – często powtarzane zdanie z książki Jewgienija Kulischera z 1948 r. o kryzysie migracyjnym w Europie pierwszej połowy XX w. mogłoby pochodzić równie dobrze od Diodora, autora opisania świata z I w. przed Chrystusem. Ludzie nie tylko migrują od najstarszych czasów, ale mają też podobną świadomość znaczenia wędrówek w stawaniu się świata. Piszący po grecku Sycylijczyk przyjmował za pewnik, że ludzie rozeszli się z Etiopii, gdyż ten wysoko położony kraj wysechł jako pierwszy po ulepieniu Ziemi.
Diodor stwierdzał oczywisty dla siebie fakt, lecz nie wyprowadzał z niego prawa Etiopczyków do panowania nad światem. W ukształtowanym na przełomie XIX/XX w. przekonaniu, że „gdzie Niemiec, tam Niemcy”, znanym dzisiaj w wersji chińskiej i rosyjskiej, każdy osadnik, który wyszedł kiedykolwiek z ziem niemieckich stanowił forpocztę niemieckiego państwa. Poprzez wspólnotę krwi, nawet jeśli był jej nieświadomy, musiał reprezentować niemieckie interesy narodowe. Inaczej pozostawał szkodnikiem, który się wysługuje obcym państwom.
„Niemcu, Wschód cię woła!”. W klimacie ostrej konkurencji między narodami europejskimi średniowieczna kolonizacja, przede wszystkim tzw. niemiecka kolonizacja wschodnia, stała się jednym z najczęściej używanych argumentów w sporach politycznych, urastając w okresie międzywojennym do rangi najbardziej kluczowego zadania badawczego. Jeśli niemieccy uczeni stale podkreślali misję cywilizacyjną niemieckiego kolonisty we wschodniej części kontynentu, to głównie dlatego, że cierpieli na kompleks kolonialny. Inne wielkie narody, z którymi Niemcy rywalizowały od drugiej połowy XIX w.