Lewant i Maghreb. Podczas demontażu drugiego imperium Francuzi wszędzie tam, gdzie istniał choć cień szansy, usiłowali utkać sieć sojuszy, kontaktów, relacji, słowem – zbudować strefę wpływów. Dość szybko doszło jednak do drenażu ich pozycji w Syrii. Już na przełomie lat 40. i 50. górę zaczęły brać tam nastroje panarabskie. Francja sama sobie zadała gigantyczny cios, uczestnicząc w 1956 r., wspólnie z Wielką Brytanią, w interwencji wojskowej w strefie Kanału Sueskiego. Gdy panarabizm zaczął się wyżarzać, Syria podryfowała ku blokowi wschodniemu. Po zakończeniu zimnej wojny istniały nadzieje, że państwo wróci w krąg oddziaływania Zachodu. Francuzi byli tam bardzo aktywni. Wybuch wojny domowej szanse te ostatecznie przekreślił.
W Libanie z uwagi na polityczne znaczenie chrześcijan maronitów Francja nadal odgrywa pewną rolę, choć maleje ona wraz z marginalizowaniem tej konfesji. W Lewancie Paryż zmaga się obecnie z silną pozycją nie tylko Rosji i Iranu (wspierającego szyitów od Zatoki Perskiej po Morze Śródziemne), ale również Turcji. Rywalizacja francusko-turecka, bardzo intensywna, jest widoczna również w Libii. Jest to część znacznie większej rozgrywki, w której Francja (wraz z Egiptem, Rosją, Arabią Saudyjską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi) stoi po stronie tzw. rządu tobruckiego, przeciw rządowi z Trypolisu wspieranemu przez większość członków ONZ, w tym Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię i oczywiście Turcję. W Tunezji również doszło do erozji wpływów francuskich.
Za relatywnie silną można uznać pozycję Francji w Maroku. Nie jest to jednak rezultatem pokolonialnego resentymentu, lecz twardej kalkulacji dokonywanej przez monarchów z Rabatu. Francja jest traktowana po części jako przeciwwaga dla Hiszpanii, nadal utrzymującej enklawy w Ceucie i Melili, której pomięta się zarówno zatarg o wysepkę Perejil w 2002 r.