Najważniejszym źródłem na temat Tytusa jest biografia Swetoniusza, która miała pokazać, jak z playboya wyrósł wzorcowy władca, który – choć rządził krótko – zdobył sympatię ludu, senatu i rzymskich dziejopisarzy.
Tytus urodził się jako syn Wespazjana i Domitylli Starszej. Dzięki temu, że ojciec robił karierę polityczną za panowania Klaudiusza, wychowywał się na dworze władcy i uczył wraz z synem cesarza, Brytanikiem (cudem uniknął śmierci, gdy skosztował przeznaczonej dla Brytanika potrawy zatrutej na rozkaz Nerona).
Potem służył w Germanii i Brytanii, a gdy Neron w 67 r. wysłał Wespazjana do Judei, by stłumił powstanie żydowskie, Tytus towarzyszył ojcu jako dowódca legionu. Choć udało się im zapanować nad prowincją, buntownicy zachowali kontrolę nad Jerozolimą. Kariera Tytusa nabrała przyspieszenia, gdy w 69 r. legiony obwołały jego ojca cesarzem. Odtąd jako syn princepsa prowadził wojnę samodzielnie i zakończył ją rok później, zdobywając i burząc Jerozolimę.
Podczas pobytu w Judei jego kochanką była Berenike, córka Heroda Agryppy oraz królowej Chalkis i Cylicji. Pojechała z nim nawet do Rzymu w 75 r., ale jako księżniczka żydowska nie mogła być jego żoną, więc gdy Tytus został cesarzem, wróciła do Judei.
Po powrocie Wespazjana i Tytusa do Rzymu senat przyznał cesarzowi i jego synowi prawo do triumfu, który przyczynił się do legitymizacji dynastii flawijskiej i wzmocnił pozycję Tytusa jako następcy. Wespazjan powierzał mu kolejne ważne funkcje i urzędy – konsula, cenzora i prefekta pretorianów – dzięki czemu mógł on brutalnie zwalczać wszelkich przeciwników politycznych. Po śmierci ojca w 79 r. Tytus bez problemu przejął władzę i kontynuował politykę ojca, mającą na celu odbudowę potęgi Rzymu, uzdrowienie finansów, usprawnienie administracji i zapewnienie pokoju.