Wielbiciel Grecji. Nie wiadomo, czy gęsta broda na wzór greckich filozofów, jaką widzimy na 250 jego portretach, to manifestacja jego filhellenizmu czy chęć ukrycia blizny. Nie zmienia to faktu, że uwielbiał Ateny, w których zatrzymywał się, gdy tylko mógł, by podziwiać liczące 600 lat zabytki i spotykać się z greckimi myślicielami, a pisarza Plutarcha i filozofa Epikteta znał nawet bliżej, bo pierwszego zrobił prokuratorem Achai, a drugiemu zadał ponoć 73 pytania, które potem spisano w „Altercatio Hadriani Augusti et Epicteti Philosophi”.
Hadrian kojarzony jest dziś jako budowniczy muru w Brytanii i willi w Tivoli. Jednak chociaż historycy zaliczają go do grona pięciu dobrych cesarzy, bo za jego rządów panowały dobrobyt i spokój, lud rzymski miał pretensję do tego władcy, uważał, że okoliczności jego wstąpienia na tron są podejrzane. Cesarz rzadko bywał w stolicy i obnosił się ze swymi preferencjami seksualnymi – tak rozpaczał po śmierci kochanka Antinousa, że wyniósł go na ołtarze. Najbardziej jednak nie podobało się Rzymianom zerwanie ze starą doktryną, że imperium ma prawo zagarnąć cały świat, a sława cesarza ma wiązać się z nowymi podbojami. Brodaty Publius Aelius Hadrianus był pierwszym, który zamiast na ekspansję, postawił na umocnienie państwa. Był pierwszym cesarzem, który zrezygnował z podbojów na rzecz pokoju, konsolidacji i obrony granic.
Kontrowersyjna adopcja. Hadrian urodził się 24 stycznia 76 r. w Rzymie. Jego ojciec, Publius Aelius Hadrianus Afer, był senatorem, a gdy zmarł, pieczę nad dziesięciolatkiem przejął jego kuzyn Trajan. Hadrian miał 22 lata, gdy jego opiekun został imperatorem, który wkrótce zasłynął jako wielki zwycięzca. Dwa razy Trajan wysłał Hadriana na wojnę z Dakami, za drugim razem oddając mu nawet dowództwo nad legionem I Minervia.