(384–423 r.) cesarz od 395 r.
Według przekazu Prokopiusza z Cezarei (VI w.) cesarz Honoriusz zapłakał, gdy usłyszał, że Rzym padł, bo przestraszył się, że chodzi o jego ukochanego koguta o tym imieniu. Gdy usłyszał, że chodzi o miasto zdobyte przez Gotów, odetchnął z ulgą. Choć to anegdota wyssana z palca, nieźle charakteryzuje tego władcę, którego niemal 30-letnie panowanie było niesamodzielne, bierne i tak chaotyczne, że prowadziło do rozczłonkowania zachodniej części imperium.
Flawiusz Honoriusz był synem Teodozjusza I i jego żony Aelii Flacylli.
Pomocnik Historyczny
„Cesarze Rzymu”
(100195) z dnia 09.05.2022;
Portrety;
s. 83
