Turystyka polarna. Tylko dla ludzi żądnych mocnych wrażeń

Bieguny dla żądnych mocnych wrażeń turystów i wyczynowców.

Magia dalekiej północy. Czarowi dziewiczej przyrody i wspaniałych, choć surowych krajobrazów ulegli najpierw zdobywcy i odkrywcy, potem naukowcy, aż w końcu za oba koła polarne podążyli ci, którzy chcieli po prostu zobaczyć nowo odkryte (przez innych) krainy lub spróbować w nich swoich sił. Pierwsza na turystycznym szlaku znalazła się oczywiście Arktyka, a w niej – Svalbard. W 1896 r. pewien śmiały biznesmen i żeglarz o nazwisku Richard With, założyciel norweskiej linii żeglugowej Vesteraalens Dampskibselskap, postanowił, że będzie woził turystów na ów odległy, polarny archipelag. Norwegia była jednym z pionierów okołobiegunowej turystyki. W drugiej połowie XIX w. indywidualni podróżnicy wyruszali na północ Gór Skandynawskich, aby oglądać fiordy, lodowce oraz mieszkać u gościnnych Samów. Jedni wędrowali lądem, inni podążali statkami docierającymi aż do Przylądka Północnego z obowiązkowym przystankiem na Lofotach.

Takie rejsy organizował też With, ale pomyślał o czymś bardziej ambitnym. Na południowym brzegu Isfjorden – głębokiej zatoki wcinającej się od zachodu w Spitsbergen, największą ze svalbardzkich wysp – zbudował niewielki hotel z gotowych prefabrykatów przywiezionych statkiem, a następnie uruchomił stałą linię żeglugową, którą reklamował jako szlak sportowców. Jego hotelik miał 30 miejsc noclegowych, agencję pocztową oraz wydawał własną gazetę drukowaną w trzech językach: norweskim, angielskim i niemieckim. Turyści byli wożeni z Hammerfest, portu na północnym skraju Półwyspu Skandynawskiego, parowcem „DS Lofoten”. Jego kapitanem przez jeden sezon był nie kto inny, jak sam Otto Sverdrup, towarzysz Fridtjofa Nansena podczas jego słynnego dryfu przez Ocean Arktyczny statkiem „Fram” (a wcześniej podczas wyprawy przez Grenlandię).