Dom pełen kobiet. Konfucjanizm nie był kobietom przychylny, uważając je za słabsze i znacznie gorsze od mężczyzn. Ich jedynym zadaniem było służenie mężczyznom i rodzenie im jak największej liczby synów. Dziewczynek nie kształcono i od dzieciństwa uczono posłuszeństwa, uległości i uprzejmości. Poligynia (posiadanie przez jednego mężczyznę wielu kobiet) była w Chinach rozpowszechnionym rodzajem małżeństwa. W zasadzie jedną żonę mieli tylko nędzarze. Zamożni mężczyźni mieli wiele żon i konkubin. Pierwsza żona wywodziła się z tej samej warstwy społecznej co mąż, ale po przyjściu do domu męża podporządkowana była teściowej, do czasu, aż urodziła pierwszego syna, kiedy to przejmowała władzę w haremie męża. Po urodzeniu syna polepszała się też pozycja konkubin, które mogły pochodzić zarówno z dobrych domów, jak i z nizin społecznych. Zdarzało się, że do haremów trafiały wypatrzone gdzieś przez bogaczy piękności, co było dla nich rodzajem kariery, dlatego tak ogromną wagę przykładano do wyglądu córek, a w pewnym momencie do wielkości ich stóp.
Kobiety cesarza. Najwspanialszy i najliczniejszy harem miał cesarz. Czasami mieszkały w nim setki kobiet pilnowane przez eunuchów. Mimo że żyły pod jednym dachem, to nie spędzały wiele czasu z mężem. Co wieczór jednej z kobiet przypadał zaszczyt spędzania z nim nocy. Co prawda nie było dobrze, gdy mężczyzna wyróżniał którąkolwiek z kobiet, ale zazwyczaj miał jakieś faworyty. Wśród dam haremowych problemem była nie tyle zazdrość o seksualne względy pana domu, ile rywalizacja o pozycję wynikającą raczej z szacunku i liczby urodzonych mu synów. Zdarzało się, że niektóre cesarzowe miały ambicje polityczne i doradzały mężom, ale lepiej było widziane, gdy robiły to dyskretnie.
Kobiety spoza schematu.