STOSUNKI DYPLOMATYCZNE. Po proklamowaniu w Pekinie 1 października 1949 r. Chińskiej Republiki Ludowej nowe państwo musiało toczyć walkę o uznanie jego rządu za jedyny legalny i reprezentujący całe Chiny. Rząd Guomindangowski, który ewakuował się na Tajwan po przegranej wojnie domowej (1947–49), był bowiem nadal uznawany przez USA i ich sojuszników za reprezentujący Chiny. Dlatego Pekin dla ustanowienia stosunków dyplomatycznych z jakimś krajem domagał się uznania suwerenności Chin także nad Tajwanem. Podobne było również stanowisko rządu Republiki Chińskiej rezydującego na Tajwanie.
Stanowisko Pekinu było i pozostało do dziś niezmienne. Każdy kraj, który ustanawia stosunki dyplomatyczne z Chinami, musi bezwarunkowo zerwać wszystkie stosunki dyplomatyczne z władzami na Tajwanie i uznać, że rząd ChRL jest jedynym legalnym rządem Chin. Rząd chiński nigdy nie będzie tolerował polityki „dwu Chin” lub „jednych Chin i jednego Tajwanu” i zgadzał się, aby kraje mające stosunki dyplomatyczne z Chinami utrzymywały oficjalne stosunki z Tajwanem.
Początkowo stosunki dyplomatyczne z ChRL nawiązała mała liczba państw, głównie kraje socjalistyczne. Polska była jednym z pierwszych krajów, które ustanowiły takie stosunki 7 października 1949 r., zrywając uprzednio z Republiką Chińską. Stopniowo, w związku z powstawaniem nowych państw na świecie w wyniku rozpadu systemu kolonialnego oraz umacniania się ChRL, rosła liczba państw nawiązujących z nią stosunki dyplomatyczne. Jednak dopiero po 22 latach zabiegów dyplomatycznych, 25 października 1971 r., przekazano reprezentantom ChRL miejsce w ONZ, zajmowane do tego czasu przez przedstawicieli rządu Republiki Chińskiej. Było to wynikiem porozumienia Pekinu z Waszyngtonem zawartego kilka miesięcy wcześniej.