Wittelsbachowie i Glücksburgowie w Grecji. Na mocy protokołu londyńskiego podpisanego 15 lutego 1830 r. przez przedstawicieli Wielkiej Brytanii, Rosji i Francji postanowiono, że Grecja będzie niepodległym królestwem. Imperium Osmańskie zażądało jednak, by żadna z trzech dynastii rządzących w państwach, które negocjowały umowę, nie mogła przyjąć greckiej korony. Oznaczało to konieczność wyboru monarchy spośród któregoś z pomniejszych europejskich domów panujących. Dla samych Greków perspektywa obcego monarchy była o tyle kusząca, że dawała nadzieję na zawieszenie niekończących się sporów frakcyjnych wśród powstańców.
Pierwszym kandydatem był książę Leopold z dynastii saskokoburskiej, ale niepewny wciąż jeszcze status greckiego królestwa i stojące przed nowym państwem trudności skłoniły go do rezygnacji z korony. W 1832 r. sprzymierzone z Grecją mocarstwa zawarły więc porozumienie z królem Bawarii Ludwikiem I z dynastii Wittelsbachów o przejęciu tytułu królewskiego przez jego syna. Niespełna osiemnastoletni Otton – choć nie mówił po grecku – wykonywał gesty mające przekonać do niego nowych poddanych: zmienił imię na helleńsko brzmiące Othon i chętnie występował w tradycyjnym greckim stroju narodowym.
Przez pierwsze trzy lata władzę w jego imieniu sprawowała rada złożona z bawarskich urzędników. Zachodni alianci zażądali wówczas spłaty pożyczek zaciągniętych przez Greków podczas powstania. Za egzekucję długu odpowiadał były minister finansów Bawarii Joseph von Armansperg, który szybko dał się we znaki Grekom, nakładając na nich podatki dużo wyższe, niż płacili w czasach osmańskich. Nadmierny fiskalizm sprawił, że początkowy entuzjazm względem Ottona szybko wyparował, a Grecy zaczęli nazywać jego rządy bawariokracją.
Zażarte spory wzbudziła kwestia wyznania Ottona.