Gojoseon (do 108 r. p.n.e.). Historiografia koreańska tradycyjnie wiąże początki państwowości na Półwyspie Koreańskim z istnieniem Joseonu (lub Gojoseonu, Starego Joseonu, dla odróżnienia od późniejszego państwa Joseon, założonego w XIV w.), w chińskich źródłach określanego jako Chaoxian. Jeśli odłożyć na bok mity (np. o założeniu starożytnego Gojoseonu przez Danguna w 2333 r. p.n.e.), to obecnie jedyną pewną datą jest tu 109 r. p.n.e. odnotowany w kronikach chińskich. Cesarz Wudi z chińskiej dynastii Han podbił wówczas to koreańskie państwo, okupując stolicę Wanggeom i pozbawiając życia ostatniego króla Ugeo (129–108 p.n.e.), będącego zresztą wnukiem Wimana, buntownika i uciekiniera z Chin, który uzurpował władzę w Gojoseonie ponad pół wieku wcześniej. Z tego względu ostatni etap istnienia Gojoseonu określa się też jako Wiman Joseon.
O wcześniejszych dziejach Gojoseonu wiadomo niewiele. Można zakładać, że była to raczej federacja plemion niż scentralizowane państwo, rozciągająca się od północnej części półwyspu po południową Mandżurię. Mit założycielski o Dangunie – jako pierwszym władcy, będącym synem Niebios – sugeruje, że władcy pełnili podwójną rolę przywódców politycznych i religijnych, a także że wywodzili się z dominującej grupy plemiennej. Za sąsiadów Gojoseonu w środkowej i południowej części półwyspu podaje się odpowiednio Chinbeon oraz Chiny. Do tych ostatnich trafiła grupa uciekinierów z pokonanego Gojoseonu, przynosząc ze sobą bardziej zaawansowaną kulturę materialną i polityczną, ale i doprowadzając do destabilizacji i ostatecznego rozpadu Chin na tzw. trzy państwa Han (Samhan): Mahan, Jinhan i Byeonhan. To właśnie od nich wywodzi się współczesna nazwa Korei Południowej – Hanguk; dawne terytoria Samhanu w pewnym stopniu odpowiadały obecnemu terytorium południowokoreańskiemu.