Modernizacja oraz represje
Półwysep Koreański pod okupacją japońską
Zanim powróciła jasność. Podpisanie traktatu aneksyjnego rozpoczęło japońską okupację Półwyspu Koreańskiego (1910–45). 35-letnia dominacja zakończyła się 15 sierpnia 1945 r. wraz z przegraną i kapitulacją Japonii w drugiej wojnie światowej. W Korei Południowej to Gwangbok-jeol (dzień, w którym powróciła jasność).
Okres okupacji to mieszanka modernizacji wprowadzonej na wzór zachodni oraz szeroko zakrojonych represji wobec mieszkańców półwyspu. Mimo różnorodności narzędzi – zarówno modernizacji, jak i ucisku – strategie te były dostosowywane do aktualnych potrzeb Japonii. Zwyczajowo okupację dzieli się na trzy okresy.
Rządy miecza. Pierwszy etap okupacji, rządy miecza (1910–19), rozpoczął się wraz z objęciem władzy przez generalnego gubernatora generała Terauchiego Masatake. Nazwa tego okresu odnosi się do charakterystycznego rynsztunku kolonialnych urzędników – mundurów z przypasaną bronią białą. Jednym z pierwszych postanowień było wzniesienie shintoistycznej świątyni na wzgórzu Namsan w Seulu. Ta tradycyjna japońska religia zakłada boskie pochodzenie cesarza. (Świątynia stała się jednym z pierwszych zburzonych obiektów po wyzwoleniu). Dokonano zmian w nazewnictwie, m.in. przemianowując Hanyang (Seul) na Keijō, i podzielono kraj na 13 prowincji.
Towarzyszył temu ogólnokrajowy spis gruntów, te niezarejestrowane przeszły pod kontrolę rządu Japonii. W ten sposób wielu Koreańczyków straciło ziemie, a duże połacie zostały znacjonalizowane, gdyż wielu nieufnych właścicieli nie zarejestrowało swoich włości. Gospodarstwa te zostały następnie przeznaczone dla japońskich osadników, których liczba zaczęła rosnąć. Aby zachęcić ludzi do osiedlenia w „tym zacofanym Joseonie”, należało zaproponować im podobny, jeśli nie lepszy od dotychczasowego, poziom życia.